Hutbe: Ey İman İddiasında Olanlar! Siz Kendinize Bakın!
“ (Ey Muhammed!) Sen, Rabbinden sana vahyedilene uy. O’ndan başka hiçbir ilah yoktur. Allah’a ortak koşanlardan yüz çevir.” (En’am: 106)
Yüce Allah’ın Rasul (S)’e yönelik bu hitabı, gerek Rasul (A.S.)’ın ve gerekse her kuşak ve her yerdeki İslam davetçileri ve Rasulullah’ın takipçilerinin neye önem vermelerini ve nasıl çalışmaları gerektiğini belirlemektedir. Öyleyse dava adamları, tüm umut ve amellerini davayı dinleyip icabet edenlere bağlamalıdırlar. Çünkü yeni bir yapı oluşturmaya; yani İslam’a girişlerini sağlayan temel akîdeye binaen varlık ispatı yapmaya muhtaç olanlar bu kimselerdir. İslam akîdesinin doğrultusunda bir ahlak ve davranış sahibi olmaya ve toplumlarının temelini atmaya muhtaç olanlar bu kimselerdir. Tüm bunlar ise, elbette ki çaba ve emek gerektirmektedir. Karşı tarafta yerlerini alanların cezası ise, davet ve tebliğ yapıldıktan sonra ihmal ve yüzçevirmedir. Hak, kendi özüyle ilerleme kaydettikten sonra ise, muhakkak ki Yüce Allah da kendi kanununu işletir. Hakkı batılın üzerine atar. Hak batılı yutar ve batıl da böylece yok olup gider. Hakka düşen şey, varolmaktır. Sadık öz ve yapısıyla varolduktan sonra, batılın işi şüphesiz ki zordur ve ömrü de muhakkak ki kısadır.
Mü’minler; başkasından ayrı, kendi aralarında yardımlaşma ve dayanışma içinde bulunan bir bütündürler. Bundan dolayı mü’minler kendilerine bakmalıdırlar. Kendilerini tezkiye yani arındırmakla uğraşmalıdırlar. Kendi cemaatlerine bağlı kalıp onu gözetmelidirler. Kendileri hidayet üzere olduktan sonra başkalarının sapıtmasından sorumlu değiller. Çünkü onlar, başkasından ayrılmış, kendi aralarında dayanışma içinde olan ve birbirlerinin velîleri olan bir ümmettir. “Ey iman edenler! Siz kendinize bakın. Siz hidayet üzere olduktan sonra, sapıtmış kimseler size zarar veremezler. Hepinizin dönüşü Allah’adır. İşlemiş olduğunuz her şeyi O size bildirir.” (Maide: 105) Bu ayet-i kerime, İslam ümmetinin hem özgün niteliğini, hem de başkalarıyla ilişkilerinin tabiatını belirleyen bir başlangıç ilkesidir. İslam ümmeti, Allah’ın hizbidir. Onların dışında kalan herkes de şeytanın hizbidir. Bundan dolayı kendileriyle başkaları arasında bir velayet veya dayanışma olamaz. Çünkü aralarında itikadi bir ortaklık yoktur. İtikadi ortaklık olmayınca, hedef, yöntem, yükümlülük veya mükafaat ve ceza birliği olamaz. Ama bu, İslam ümmetinin insanları hidayete davet sorumluluğunu ortadan kaldıramaz. Çünkü hidayet, onun dini, şeriatı ve nizamıdır. “İslam ümmeti, Allah’ın huzurunda kendisinden sorumludur. Sapıtmış kimseler kendisine zarar veremez” gerçeğine bakılarak mü’min; davet görevini ihmal de etse kendisinden hesap sorulamaz, denilemez. Çünkü bu ümmet, öncelikle kendi içinde ve ikinci planda tüm yeryüzünde “emr-i bi’l-ma’ruf, nehy-i an’il-münker” görevini ihmal etmekten sorulacaktır. “Ma’ruf’un” (iyiliğin) temeli; Allah’a teslimiyet gösterip O’nun şeriatini hakim kılmaktır. “Münker’in” temeli ise, cahiliyedir; Allah’ın egemenlik ve şeriatına tecavüzdür. Cahiliyenin hakimiyeti, tağutun hakimiyeti demektir. “Tağut” ilahi egemenlik ve hakimiyet dışında kalan her tür iktidardır. Bu bakımdan yukarıdaki ayet-i kerime, ne Müslüman fertten, ne de İslam ümmetinden şer, dalalet ve azgınlığa karşı mücadele sorumluluğunu kaldırır. Tağutluğun en azgın şekli, Allah’ın ilahlık hakkına tecavüz, Allah’ın egemenliğini gasbetmek ve insanları ilahi şeriattan başka bir nizama kul etmektir. Bu münkerle mücadele etmedikçe ve bu münker ortada kaldıkça, hidayet üzere olmak; ne Müslüman ferde, ne de İslam ümmetine hiçbir fayda vermeyecektir. Sünen sahipleri aşağıdaki hadisi rivayet etmektedirler: “ Hz. Ebu Bekir (r.a.), ayağa kalkıp Allah’a hamd-u sena ettikten sonra dedi ki: Ey insanlar! Siz; ‘ Ey iman edenler! Siz kendinize bakın. Siz hidayet üzere olduktan sonra, sapıtmış kimseler size zarar veremezler’ ayetini okuyorsunuz da, ne var ki, siz, bu ayeti yerli yerinde kullanmıyorsunuz. Ben Rasul-i Ekrem’den (S) duymuştum ki, ‘İnsanlar gördükleri münkeri değiştirmezlerse, Allah’ın hepsini birden cezalandırmasıyla karşı karşıya kalmışlardır.’ “ Birinci halife, kendi zamanındaki bazı insanların bu ayete ilişkin yanlış yorumlarını düzeltmektedir bu sözüyle. Bugünün insanları olarak biz, bu doğru yoruma çok daha muhtacız. Çünkü günümüzde münkeri değiştirme görevi, daha da zorlaşmıştır. Bu dinin ayakta kalması, çaba gösterip mücadele etmeye bağlıdır. Bu dinin; insanları hakka yöneltecek, insanları kula kulluktan tek olan Allah’ın kulluğuna götürecek, yeryüzünde Allah’ın ilahlığını yerleştirecek, ilahi egemenliği gasbeden tağutları ortadan kaldıracak ve Allah’ın kurallarını ilan edip insanların hayatına uygulayacak Müslümanlara ihtiyacı vardır.
02.09.2016
Hazırlayan: Emrullah AYAN
