Mehmet PAMAK:"Seçim Sonuçları: Darbecilere, Muhtıracılara, Çetelere, Derin Yargıya, Kemalizme Karşı, Halkın Özgürlük Eksenli Tepkisi"

AKP ve DTP’ye Verilen Oylar Egemen Oligarşiye
Özgürlük Eksenli Bir İtirazdır

AKP ve DTP’ye toplumun yarıdan fazlasının oy vermesi, kendini İslam’a nispet eden, ancak tevhidi bilinçten uzak olan halk kitlelerinin, daha adil ve daha özgürlükçü bir sistem talebiyle faşist Kemalist sisteme itiraz etmeleri anlamına gelmesi bakımından bir olumluluktur. Toplum daha özgürlükçü bir sisteme doğru özündekini değiştirdikçe, Allah da daha özgürlükçü bir sistemi taktir edecektir. Mevcut laik sistem içinde mücadeleyi tercih eden bu değişimci partiler vasıtasıyla, görece daha özgürlükçü bir sisteme doğru geçiş yapmak mümkündür. Bu sebeple, tevhidi bilinçten ve Kur’an’ın belirlediği sahih bir İslam anlayışından yoksun olan, ancak kendilerini İslam’a nispet eden halkların, statükocu, darbeci, ulusalcı partilere değil de değişim vadeden partilere oy vermeye yönelmeleri görece bir olumluluk olarak görülmelidir.

Tabii ki, tevhidi bilince sahip, vahyin inşa ettiği bir iman ve hayat tasavvuruna sahip mü’minlerin, bu tür sistem içi değişimlere meyletmeleri, destek vermeleri ise, aydınlıktan karanlığa savrulmaktır, gerçek anlamda “irtica”dır, geriye gidiştir. Bilinçli bir mü’min, tevhidi bir yönelişle, her şartta Hak’ka bağlanmak, Hak’kı temsil etmek ve Hak’kı Batıla hakim kılmak üzere çalışmak ve hiçbir sebeple hak ile batılı karıştıracak konumlara savrulmamak sorumluluğunu taşımak zorundadır. Mü’min şahsiyet, “şer” ile “ehven-i şer” arasındaki tercihe kendisini kapatarak, “ehven”i tercih dışı bırakma konumuna düşemez. Her şartta ehveni arzulamak, ehven yolunda çaba göstermek ve bu tercihinden asla taviz vermeden uzun soluklu ilkeli bir duruş ve yürüyüşü istikrarlı bir biçimde sürdürmek mü’min olmanın en temel gereğidir. Mü’min şahsiyet, iman amel bütünlüğü içinde, iman ettiği değerleri hayata hakim kılarak vahyin şahitliğini üstlenmek sorumluluğunu kuşanmak ve iman ettiği değer ve ilkelerden taviz vermeyen bir tutarlılığı yaşamak durumundadır. Bu sebeple hiçbir mü’min, ikrah olmadıkça, Hak ile Batılı karıştıran şirke dayalı düşünce, model, yol ve yöntemlere yönelemez, küfrü, şirki benimsediğini söyleyemez, küfre, şirke dayalı ideoloji ve ilkelere bağlılık sözü veremez ve İslam şeriatını dışlayarak, Allah’ın kullarına, küfür ve şirk hükümleriyle hükmetmeyi tercih edemez.

Halkın AKP’ye Büyük Desteği Özgürlük
ve Adalet Eksenli Değişim Talebinin Somut İfadesidir

İşte bu, tek parti dönemi CHP’sinin anayasa kuralı haline getirilen ilkeleriyle sistem içi mücadeleyi tercih etmiş bulunan partiler arasında yaptığı son tercihle, Türkiye halkları, askeri vesayete dayalı Kemalizme, darbecilere, çetelere ve yayınladığı muhtıralarla topluma, siyasete ve yargıya müdahale etmeyi alışkanlık haline getirmiş, bu müdahalelerle anayasa ve yasaları ihlal etmiş bulunan Genelkurmay’a tepki göstermiştir. Ayrıca, Anayasa Mahkemesi, Yargıtay ve Danıştay gibi yargı kurumlarının, hukuka aykırı siyasal ve ideolojik kararlar vermelerini protesto etmiştir. AKP’ye verilen büyük destek, aynı zamanda büyük ölçüde ezilenlerin ezenlere karşı itirazını temsil etmektedir. Bu seçim sonuçlarıyla halk, Genelkurmay muhtırasıyla, “Cumhuriyet ve laiklik mitingleri”yle, Anayasa mahkemesi kararıyla, statükocuların iradesine koydukları ipoteği parçalamış, Kemalist baskı ve yasaklara, hukuksuzluk ve keyfiliklere, tüm bu hukuksuzlukların ve zulümlerin kaynağı olan Kemalizme ve bütün bu darbe süreçlerinde dayatılan İslam düşmanı laikliğe tavır koymuş, tabiri caizse bir karşı muhtırayla bütün statükocu, darbeci, ulusalcı kesimlerin haddini bilmesini istemiştir.

Halkın AKP’ye 2002 seçimlerindeki ilk desteği, büyük oranda 28 Şubat darbecilerine tepkiden ve özgürlük, adalet beklentisinden kaynaklanmıştı. 22 Temmuz 2007’deki büyük desteğinin sebebi ise, kendilerini “Devlet iktidarı” olarak tanımlayan, ülkenin iktidar ve rantını gasp etmiş ve halkla, halkın temsilcileriyle paylaşmaya yanaşmayan oligarşik despotizmin, “halkın iktidarı”na yönelik kuşatmasına “artık yeter” haykırışının ifadesidir. Cumhurbaşkanı-Ordu-Yargı-YÖK dayatmalarına karşı halkın kendi iktidarına sahip çıkmasının ve kaderi üzerinde kendi temsilcileri dışında belirleyici olmak isteyenlere itirazının somut ifadesidir. Halk ilk AKP iktidarından ne istemiş ve ne beklemişse, birtakım mazeretlere sığınıp vaatlerini yerine getirmeyen AKP’nin elini daha da güçlendirerek, birinci dönemde yap(a)madıklarını artık bahanelere sığınmadan adam gibi yerine getirmesini istemekte ve beklemektedir. Halkın bu seçimde AKP’ye büyük destek vererek ders vermek, uyarmak istediklerinin arasında, Ordu üst yönetimi, Cumhurbaşkanı, CHP, Yargı, YÖK, TÜSİAD, Derin çeteler, Kartel Medyası, “Cumhuriyet Mitingçileri” gibi ülkenin oligarşik yönetimini oluşturan tüm “Devlet İktidarı” yer almaktadır. Bütün bunlar, aslında ülkedeki tüm sorunların oluşmasının da, inatla sürdürülüp, çözümsüzlüğe mahkum edilip kangren haline getirilmesinin de tek müsebbibi durumundadırlar.

Halklar, İslami Kimlik ve Kürt Kimliğine
Özgürlük Talep Etmektedirler

Sivil-asker bürokrasi ile büyük sermayenin işbirliğine dayalı Kemalist oligarşik sistem, kuruluşundan itibaren, halkı, halkın kimlik ve değerlerini hedefe koyarak saldırıya geçmiş, bu toplumda geniş tabanı olan İslami kimlik ile Kürt kimliğini tehdit ve düşman ilan ederek, bu kimlikleri asimle etmeye, toplum mühendisliği uygulayarak, zorla resmi ideoloji istikametinde dönüştürmeye çalışmıştır. Ve bu amaçla, halen devam eden büyük, yaygın ve derin sorunların oluşmasına, geniş kitlelere ıstırap veren çok boyutlu, ideolojik, ekonomik, sosyal, siyasi ve hukuki zulümlerin altına imza atmıştır. AKP ise, bütün bu zulümleri kaldıracağını söyleyerek, özgürlük ve adalet vaat ederek iktidar olduğu ilk dönemde, bu iki zulüm alanında somut ve ciddi hiçbir atmadı. Evet AB yönlendirmesiyle daha çok liberal ve sol düşünce çevrelerini rahatlatmak üzere sağlanan görece özgürleşme imkanı, dolaylı olarak ve kısmen Müslümanlara da yarasa bile, doğrudan Müslümanları ilgilendiren, Başörtüsü yasağı, resmi ideoloji kıskacında militarist eğitim ve eğitim eşitsizlikleri, İslami eğitim yasağı, katsayı adaletsizliği, Kur’an kursu yasakları, TCK 216. maddenin eski 163. madde yerine ve düşünceyi suçlama vasıtası olarak kullanılmaya devam edilmesi, 159. maddenin 301. madde olarak sürdürülmesi ve ideolojik yargı kararlarıyla yapılan haksızlıklar vb pek çok yasak ve zulüm aynen devam ettirildi. Kürt sorunu etrafında oluşan sorunlar yumağını, Kürt kimliği, Kürt dili, anadilde eğitim, mahalli yönetimleri güçlendirme gibi konuları ve zorunlu göçle daha da büyüyüp derinleşen ekonomik ve sosyal sorunları adaletle çözmeye yönelik olarak da ciddi hiçbir adım atmadı. Ancak, gerek İslami kimlikle, gerekse Kürt kimliğiyle ilgili alanlarda somut hiçbir özgürleşme çabası içine girilmemesine rağmen, bu zulümlerin muhatabı halk kesimleri yine de, tabii ki başka alternatif de bulamadıkları için, adalet ve özgürlük vaatlerini gerçekleştirmek üzere AKP’ye bir daha fırsat vermeyi tercih ettiler. Kürt halkının yoğun olduğu bölgelerde oy patlaması yapan AKP’ye verilen mesaj, “irademizi iki partiye neredeyse ortasından bölerek tevdi etmekle, AKP-DTP işbirliği ile sorunlar yumağı haline gelen Kürt Sorununun çözümünde önemli adımlar atmanızı bekliyoruz” şeklinde anlaşılmalıdır. Artık AKP, bu sorunun adil çözümünde köklü çalışmalar yapmak sorumluluğunu yerine getirmekten kaçamayacağı ahlaki bir yükümlülüğü üstlenmiş buşlunmaktadır. Diğer taraftan, halk AKP’ye verdiği destekle, ülkeye egemen kılınan İslam düşmanı Kemalist laikliğin (ki bu dini devlet denetimine veren Bizantinizmdir) terk edilmesini beklemektedir.

Ayrıca, birinci dönemde, ekonomideki gelişmeler daha ziyade büyük sermayedarları mutlu etmiş, mevcut varlıklarını defalarca katlamalarına yaramıştı. Bu sebeple, statükodan beslenen egemen oligarşinin TÜSİAD’çı büyük sermayedar ayağı, “oyumuzu CHP’ye versek de, AKP’nin iktidar olmasından yanayız” diyorlardı. Fakir kitleler ise, AKP’nin birinci döneminde, İMF politikalarıyla yönlendirilen ekonomik kalkınmadan paylarını alamamış, tıpkı özgürlükler konusunda olduğu gibi, ezilerek sabretmeyi sürdürmüşlerdi. Bu yüzden, gelir dağılımındaki adaletsizlikleri giderecek somut gelişmeler bekleyenler, kısmen sosyal yardım fonlarıyla avutulmaya çalışılsalar da, 4,5 yılda adaletsizliğin daha da artmasıyla karşı karşıya kalmışlardı. İşte bu orta ve az gelirli kitleler, AKP’ye verdikleri büyük destekle, ikinci dönemde, Kürt sorununa ve İslami kimliğe yönelik baskı ve yasakların kaldırılması, özgürlük alanlarının genişletilmesi yanında artık gelir dağılımından hak ettikleri adil payın da kendilerine verilmesini bekliyorlar. Hem özgürlükler, hem de adil gelir dağılımı bakımından AKP son şansını kullanacak, gereğini yapmazsa, eline geçen “halka hizmet” imkanını heba etmiş, özgürlük, adalet ve refah vaat ettiği halde, despot oligarşiye ve statükoya hizmet etme ve mevcut zulüm sistemini aynı şekilde sürdürme vazifesini görmüş olarak, zelil bir biçimde tarihe geçmiş olacaktır.

AKP ve DTP’nin aldıkları oylar, halkın faşist sisteme karşı adalet ve özgürlük eksenli itirazı olmak bakımından bir olumluluk içerse de, bu iki partinin, İslam’a karşı tutumları bakımından önemli bir risk barındırdıkları unutulmamalıdır. Nitekim DTP önderleri, İslam karşıtı ulusalcı-laikçi tutumda, maalesef Kemalist laikçilerden pek farklı olmayan bir konumu temsil ediyorlar. Tıpkı Kemalistler gibi, Kürt halkını sekülerleştirme, İslam’dan uzaklaştırarak dönüştürme projesini uyguluyorlar. Ellerine bir güç geçtiğinde daha fazlasını yapacaklarının sinyallerini bugünden vermekten de çekinmiyorlar. AKP’ye gelince, o da halkı görece özgürleştirmeyi henüz potansiyel olarak temsil etmekle beraber, geçmiş 5 yıllık uygulamasında, emperyalistlerin Müslüman halkları ve inançlarını dönüştürme amaçlı BOP’nin eş başkanlığını yaparak ve “ılımlı İslam”, “İslamı ve Müslüman halkları sekülerleştirme/Protestanlaştırma” projelerine verdiği destekle, bir çok Müslüman’ın dönüşümüne vesile olmuş, bu bağlamda “medeniyetler arası ittifak/uzlaşma” projelerinde önemli roller üstlenmiştir. Bu bakımdan AKP hükümetinin, görece bir özgürleşmeye zemin hazırlama potansiyeli taşısa da, bu tür dünyevileştirici ve yozlaştırıcı etkilerinin olduğu/olacağı da unutulmamalıdır.

Görece Özgürleşmeyi Hedef Alan Sistem İçi Değişimin
Şartları Oluşmuş Bulunuyor

Son seçimdeki oy dağılımının ortaya koyduğu sonuç, sistem içi görece özgürleşmeye yönelik toplumsal değişimin önünün iyice açıldığını, özgürlük ve adalet talebi tırmanan halkın bu iradesi iyi temsil edilebilir ve ciddi bir sahiplenmeyle yönlendirilebilirse, statükoda önemli değişiklikleri yapmanın imkan dahiline girebileceğini göstermektedir.

Allah’ın toplumsal yasasının insanlık tarihi boyunca değişmeden işlediği ve toplumsal, sosyal ve siyasal değişimin iki yönde geliştiği görülür. Birincisi, mevcut sistemin temel ilke ve kurallarını koruyarak, görece bir özgürleşmeyi, mevcut zulmün, baskı ve yasakların nispi olarak da olsa geriletilmesi suretiyle halka biraz daha nefes aldıracak görece bir iyileştirmeyi hedefleyen, sistem içi bir değişimdir. Bu tür değişim de yine, Allah’ın sosyal yasası gereğince işlemekle beraber, sonuçta Kur’an’ın zulümat (karanlıklar) olarak nitelendirdiği Batıl sistem içinde, karanlıkların en koyu tonlarından daha gri tonlarına geçişi ifade eden, zulümat içi bir değişimdir. İkincisi ise, zulumatın tüm kulvarlarını reddedip, tam anlamıyla cahiliyeden arınıp, Nura/aydınlığa sıçramayı hedefleyen köklü İslami değişimdir. Allah’ın söz konusu yasası gereğince, bir toplum özündekini hangi istikamette değiştirirse, hangi sistemle yönetilmeye müstehak olursa, Allah o topluma hak ettiği sistemi ve yönetimi takdir etmektedir.

Allah’ın bu alanla ilgili değişmez sosyal yasası Kur’an’da açıkça ifade edilmiştir: “... Bir toplum özündekini değiştirip (bozmadıkça) Allah da o toplumun (siyasi, sosyal) durumunu değiştirmez (bozmaz)...” bu yasa iyileşme yönünde de aynı şekilde işler ve bir toplum özündeki bozulmayı ıslah edip iyiye, güzele müstehak hale gelmedikçe de, Allah o topluma iyi olan sistemi taktir etmez. Şüphesiz Allah hiçbir topluma zulmedici değildir. Bir toplum nasılsa öyle yönetilecektir. Bir toplum neye müstahak olursa, Allah da o toplum için, layık olduğu o şeyi takdir edeceğini vaad etmektedir. Allah’ın bu yasası, aslında insanlara şeref bahşeden, toplumları kendi kaderleri üzerinde söz sahibi kılarak onurlandıran bir yasadır. Bir toplum, nasıl bir sistemle, nasıl bir yönetim tarzı ile yönetilmek, nasıl bir siyasi ve sosyal düzenle idare edilmek istiyorsa, özündekini o istikamette değiştirmek üzere harekete geçmesi, bireysel ve toplumsal iradeyi seferber ederek buna uygun bir değişimi, dönüşümü gerçekleştirmesi gerekmektedir.

Allah, kullarının, bu imtihan dünyasında kendilerini, baskı ve yasaklardan uzak bir biçimde özgürce gerçekleştirmelerine uygun bir adalet ve özgürlük vasatının hazırlanmasını istemekte ve bu adaletin tesisi yükümlülüğünü de, yeryüzünün halifeleri kılınma ve emaneti yüklenme sorumluluğunun bilincinde olan mü’min kullarının omuzlarına yüklemiş bulunmaktadır. Allah, bütün kullarından yeryüzünde fesad çıkarmamalarını, insanlara ve evrene zarar vermemelrini ve adil olmalarını istemekte, bu bağlamda fıtri/insani erdemlerle bütün insanları teçhiz ederek dünyaya göndermekte, ancak dünyada “dinde (hayat tarzı, dünya görüşü tercihinde) zorlama olmadığını” , “dileyenin iman etme, dileyenin de inkar etme” özgürlüğüne sahip bulunduğunu, bu tercihlerle ilgili hesabın ahirette görüleceğini beyan etmektedir. İşte bu sebeple, bugün “insan hakları” olarak nitelendirilen temel hakları da bütün kullarına bahşetmiş bulunmaktadır. Biz Müslümanlar, yaratılış amacımız olan kulluk sorumluluğumuzun gereği olarak, İslami kimlik ve ilkelerden ve uzun soluklu tevhidi değişim mücadelemizden taviz vermeyen yürüyüşümüzü ısrarla sürdürürken, İslami sistem kurulana kadar, şirk sistemi devam etse de mevcut zulmünü geriletecek ve görece bir adalet ve özgürlük vasatının sağlanması anlamında sistem içi değişimleri de, Allah’ın kullarının kendilerini özgürce gerçekleştirmelerine yönelik görece bir olumluluk olarak değerlendirip, şirk sistemlerinin insanlara zulmetmemelerini, haklarını ihlal etmemelerini talep edebilir, bu bağlamda zulmün ve adaletsizliğin geriletilmesi çalışmalarını teşvik edebiliriz. Hatta bu bizim için, zulme ve ifsada karşı özgürlük ve adalet mücadelesi bağlamında bir sorumluluktur. Ancak bu tür taktik, konjonktürel ve görece özgürleşme ihtiyaçlarımız uğruna, bizi İslami kimlik ve ilkelerimizden uzaklaştıracak olan, stratejik hedefimize aykırı yöntemlerin peşine takılamayız. Her şart altında kendi özgün gündemimize yoğunlaşmak, İslami toplumsal dönüşüme yönelik çabalarımızı ve tevhid-şirk eksenli arınma ve ıslahat mücadelemizi taviz vermeden sürdürmek mecburiyetinde olduğumuzu asla unutmamalıyız. Kur’an nesli projemizi hayata geçirip ümmeti vahiyle yeniden inşa sürecini ısrarla südürmek ve ne pahasına olursa olsun tevhid gemimizi inşa etmeye devam etmek sorumluluğumuzu gündemimizden hiç çıkarmamalıyız.

Kemalist sistemin teşkil ettiği koyu tonlu baskıcı zulumat (karanlıklar) kulvarından, daha açık ya da gri tonlu, daha özgürlükçü bir zulumat kulvarına geçiş anlamındaki sistem içi görece bir değişimin de; zulumattan nur’a, yani karanlıkların bütün tonlarından kurtulup, İslamın aydınlığına doğru sıçrama anlamındaki köklü bir değişimin de yolu aynı yasanın gereğini yerine getirmekten geçmektedir. Avrupalı, Ortaçağın koyu karanlığından, zulumatın gri tonlu görece “aydınlanma” dönemine geçiş için yüzyıllarca mücadele etmiş, büyük bedeller ödeyerek toplumsal nefsindekini daha özgürlükçü bir sisteme müstahak olacak şekilde değiştirmişti. Aynı şekilde, komünist rejimlerle yönetilen ülkeler de, yaklaşık 70 yıl boyunca, entelektüelleri, yazarları, aydınları, akademisyenleri, siyasetçileri ve halklarıyla büyük bedeller ödeyerek daha özgürlükçü bir kulvara müstahak olacakları kısmi bir değişim geçirmişler ve ancak bu değişimlerden sonra Allah da onlar için bu yeni durumlarına uygun daha özgürlükçü yeni bir “zulumat” sistemini takdir etmiştir. İşte bu yasanın işlemesiyle ve toplumun özündekini değiştirmesiyle, Stalinist Komünist sistemin temsil ettiği baskıcı “zulümat” sitemi yerine Gorbaçov’un öncülüğünde görece özgür bir sisteme, zulumatın gri tonlarına geçiş sağlanmıştır.

Bizim ülkemizde de, sistem içi daha özgürlükçü bir kulavara geçişin yaşanması için, toplumun özündekini, tıpkı komünist sistemlerdeki değişim anlamında, eğitim, hak, özgürlük ve adalet eksenli ısrarlı çabaların, bedel ödemekten çekinmeyen fıtri, insani itirazların ve özgürlükçü taleplerin gündemde tutulması gerekmektedir. İşte ancak bu çabalar sonucunda, daha özgürlükçü bir zulumat kulvarına müstahak olunması halinde, söz konusu sistem içi görece özgürleşme gerçekleşebilecektir. Böyle bir toplumsal değişim yaşandığında ise, Kemalist sistem tıpkı komünizm yada ortaçağ Avrupa’sının koyu karanlığının sona ermesi gibi sona erecek, yine laik sistem devam etmekle beraber, bu sistem içi değişimle, Avrupa standartlarında görece özgürlükçü bir sistem, yıkılmaya yüz tutmuş Kemalizm’in yerine geçebilecektir. Yani “zulumat” içindeki koyu karanlıktan, daha gri tonlara doğru bir geçiş sağlanabilecektir. Eğer toplum, vahyin şahidliğini üstlenen Mü’minlerin yapacakları tevhidi davet ve eğitimle özündekini tevhidi istikamette, zulumattan nur’a doğru değiştirirse , ki mü’minlerin takip etmeleri gereken yöntemi ortaya koyan ve Allah’ın razı olduğu sahici ve köklü değişim budur, işte ancak bu köklü değişim sonucunda Kemalizm’in koyu karanlığının yerine, Kur’an’ın Nur diye adlandırdığı İslam’ın aydınlık adalet sistemi gelecek ve hiçbir güç de bunu engelleyemeyecektir. Çünkü, daha önce komünizmi de attığı tarihin çöplüğüne, aynı seküler paradigmanın ürünü olan Kemalist sistemi de atacak olan bu değişim Allah’ın takdiri olarak gerçekleşecektir.

O halde, “zulumat” içindeki bir değişimi, yani görece bir özgürleşmeyi temin etmek için bile bu yasanın gereğinin yerine getirilmesi gerekmektedir. Oligarşik diktatörlüğü, bir adım olsun geriye çekilmeye zorlamak ve şirke dayalı zalim sistemi özgürlük alanlarımızı genişletmeye, insanlık onuruna ve hukuka saygılı olmaya ikna ve razı edebilmek için, ciddi, yaygın ve özverili mücadeleler yapılmalı, bedel ödemekten, risk almaktan kaçınılmamalıdır. Çünkü egemen zalimler, hak ve özgürlükleri bedelsiz bir şekilde ve gönüllü vermeye hiçbir zaman yanaşmamışlardır. Özgürlükleri, hakları ve sistemde iyiye doğru değişimi hak etmek, daha doğrusu fethetmek gerekmektedir. Bu sebeple, Kemalizm’den daha özgürlükçü bir beşeri sisteme geçişi savunan siyasi kadrolar, daha yürekli, daha ilkeli ve daha tutarlı bir direniş sergilemeden, taviz veremeyeceği ahlaki ilkeler edinmeden, sonuçta Kemalistlerin her istediğinin olmasına yol açan ve ancak zalim oligarşinin cüretini arttıran tavizci pragmatizmden kurtulmadan, bunu sağlayabilmelerinin mümkün olmadığını anlamalıdırlar.

Ayrıca değişim yanlısı siyasi kadroların, kendilerine destek veren halk kesimlerinin, hem bu değişim konusunda samimi ve istekli olmalarını temin edecek, hem de arkalarında fedakarca durup, gerektiğinde meydanları doldurup haklarını elde etmeden çekilmeyecek bir direnme ruhuna sahip olmalarını sağlayacak bir bilince kavuşturulmaları için gerekli çabaları da ihmal etmemeleri gerekmektedir. Çünkü bütün partiler oligarşinin elinde rehinedir. Bu yüzden, hükümet olabilmek ve hükümette kalabilmek korku ve endişesi ile oligarşik güce esir olmakta, oligarşiden korktukları kadar, kendilerini seçen halktan korkmamaktadırlar. Bu sebeple de, halkın değil, oligarşinin isteklerini yerine getirmekte, güce râm olmaktadırlar. Sonuçta muhalefet ve direniş bilinci olmayan, sindirilmiş, korkutulmuş halk da partilerinin kapatılması endişesiyle oligarşiye teslim olmakta ve partilerinin arkasından onlar da esir konumuna sürüklenmektedir. Bu sebeple, sistem içi görece özgürleşmeye vesile olacak İslam dışı yöntemi benimseyenlerin de yapması gereken şey, kendilerine destek veren halkın, oligarşinin baskısına itiraz edebilecek, muhalif bir nitelik kazanmasını sağlayacak çalışmalar ortaya koymaktır. Sivil alandaki bilinçlendirme ve eğitim çalışmaları ile direniş ve muhalefet ruhunu diriltmektir/güçlendirmektir. Halkın, düşünen, sorgulayan, itiraz eden, hesap soran nitelikler kazanmasına vesile olmaktır. Ne zaman ki, bu anlamda nitelik kazanmış milyonlar meydanları doldurup, özgürlük ve adalet talep eder ve statükoya itirazını yükselterek direnirse, işte o zaman oligarşi sinecek, oligarşiden korkan hükümetler daha fazla halktan korkacak ve ancak, işte o zaman görece de olsa daha özgür ortamlara kavuşabilmenin önü açılabilecektir.

AKP, Halkı Edilgenleştiren, Meydanlara Çıkmayı Engelleyen
ve Sonuçta Meydanları da Darbecilere KaptıranTutumunu Terk Etmelidir

Seksen yıllık ömrünün yarıdan fazlası, “darbe”ler, “sıkıyönetim”ler ve “olağanüstü hal”lerle geçmiş bu sistemde, halka yönelik ırkçı, ideolojik, ekonomik, sosyal ve siyasi zulümler onu canından bezdirmiştir. Bu sebeple zaten meydanlara çıkma, itiraz edip hesap sorma yeteneği dumura uğratılmış, hak ve özgürlüklerini talep etmekten aciz konumlara sürüklenmiş, korkutulmuş, ürkütülmüş, ezilmiş, niteliksizleştirilmiş ve edilgen hale getirilmiş bir toplum söz konusudur. Muharref geleneğin ürettiği “Zalim sultana itaat” kültürünün, kötü bir gelenek olarak “modern” dönemde de sürmesi ve bu sapmanın yeni sistem tarafından da sürekli beslenmesi, halkı edilgenleştiren, zalimlere itaate sevk eden sebeplerden birini teşkil etmiştir. Yine bu tahrif edilmiş din anlayışlarından kaynaklanan yanlış bir gelenek de, bazı hayırlı gelişmelerin kendiliğinden meydana geleceğine yönelik sahte iyimserlik anlayışı ve ertelemeci yaklaşımdır. Bu anlayış da, halkların mücadele azmini köreltmiş, pasif ve edilgen tutumu beslemiştir. Direniş ruhunu ve hak arama eğilimlerini yok eden bir başka saptırılmış gelenek de, tahrif edilmiş “sabır” ve “tevekkül” anlayışı ile her ne olursa olsun başa gelenin, yazılmış, düzeltilmesi mümkün olamayan ve rıza gösterilmesi, katlanılması gereken bir kader olduğunu ve zulme rıza göstermeyi telkin eden yanlış kader anlayışından kaynaklanmıştır. Söz konusu gelenekten de beslenen “Devlet-i ebed müddet” anlayışı ile devleti baba kabul eden ataerkil geleneksel yaklaşımın yanında, giderek devleti ilahlaştıran, bireysel ve toplumsal hayatın bütün alanlarında devleti belirleyici kılan, bireyin ve cemaatin hak ve özgürlüklerini “ilah devlet” (ulus devlet)e kurban eden ve bu sapkın baskıcı hali normal karşılayıp kanıksayan “modern” düşüncenin ürettiği modern sapmalar da, halkı teslimiyetçiliğe ve tepkisizliğe sevk eden, halkın devlet tarafından kuşatılıp teslim alınmasını sağlayarak güçsüzleştiren bir başka önemli unsuru teşkil etmiştir.

“Cumhuriyet” ve “demokrasi” olarak yutturulmaya çalışılsa da, halkı dışlayan, aşağılayan, halkın iradesini basit görüp ciddiye almayan, halkı kendisinin hayrına olanı bilmekten aciz görüp “halka rağmen halk adına harekete” kendini yetkili gören seçkinci anlayışın oligarşik egemenliğinde; halkın nasıl bir dine ve ne kadar inanacağı, nasıl, neyi ve ne kadar düşüneceği, neye ve ne kadar tavır koyabileceği, her konuda neyi yapıp neyi yapmaması gerektiği ve hatta halkın nasıl bir kıyafet giyebileceği bile hep yönetenler tarafından belirlenmiş, halka ise körü körüne itaat layık görülmüştür. İtaat etmeme potansiyeli taşıdığına inanılan kesimler ise hep “marjinal” ve düşman olarak ilan edilerek, “toplum mühendisliği” ve “sopa” politikaları ile hizaya sokulmaya, sonuçta halk, seçkinlerin dayatmalarına uyması için terbiye edilmeye çalışılmıştır. İşte bütün bu politikalar halkın edilgen duruşunu pekiştiren bir rol oynamıştır. Sonuçta bugün, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın”, “köprüyü geçene kadar ayıya dayı demek gerekir”, “ite dalanmaktansa, çalıyı dolanmak yeğdir” ve “yiğitliğin onda dokuzu kaçmaktır” benzeri atasözleri eşliğinde, geçmişten gelen kaderci ve teslimiyetçi kültürle direniş azmini ve dinamizmini kaybetmiş bir topluma sahibiz. İşte böyle süreçlerden sindirilerek çıkmış, “neme lazım”cı kültüre sahip bir toplumda, muhalefeti, emperyalizme itirazı, adalet ve özgürlük talebiyle meydanlara çıkışı hor gören, “marjinalleşmek” ve “sonuç vermeyecek” işler yapmakla nitelendirip terk etmeyi öneren sözlerin, ilk dönemde Başbakan Erdoğan tarafından söylenmesi, halkın meydanlara çıkmasını ve özgürlük mücadelesine katılımını azaltıcı bir fonksiyon ifa etmiştir.

Aslında bu ülkenin edilgenleştirilmiş halkı, henüz yeni yeni itirazı, muhalefeti öğreniyor, meydanların gücünü fark ediyordu. Çekingen bir tutum ve korkuyu tam atamamış olmanın tedirginliği ile de olsa yavaş yavaş meydanları dolduruyor, hak ve özgürlüklerini talep etme, hesap sorma niteliğini kazanıyordu. Emperyalist büyük güçlere itiraz etmeyi, karşı durmayı, kendi değerlerini ve haklarını savunma anlamında direnmeyi, onurlu duruşlar sergilemeyi öğreniyordu. Aslında bu bir eğitimdi, halkın kendini yeniden inşa çabasıydı. Halkın, zorla koparıldığı köklerine, kaybettirilen değerlerine ve kimliğine, gasp edilen haklarına ve özgürlüklerine yeniden dönüş yolunda şahsiyetleri yeniden inşa etme çabalarının, özgüven kazanmanın, korku krallığını yıkmanın önemli bir alanıydı meydanlar. Özellikle de özgürlüklerin gerçek anlamda kazanılmasının yolu meydanlardan geçmektedir. Yani özgürlükler, masa başında hediye edilmemekte, meydanlarda yükselen itiraz ve direnişlerle gerçek anlamda kazanılabilmektedirler. Yahut da bir takım hesaplarla masa başında verilen özgürlükler, eğer arkasında meydanların desteğini taşımıyorsa, yine masa başında kolaylıkla geri alınmaktadır. Buna rağmen, Erdoğan ilk döneminde, meydanlardaki bu tür itiraz eylemlerini, muhalefet çabalarını marjinal ve terk edilmesi gereken anlamsız çabalar olarak nitelendiriyor, sonuca ulaştıracak çalışmaların ancak masa başında yapılanlar olduğuna dikkat çekiyordu.


Hak, özgürlük talepli itirazlar, Kendisini de iktidara taşıdığı halde, Erdoğan, Birinci Dönemde Bindiği Dalı Kesmişti

Halbuki, Tayyip Erdoğan’ı, ilk döneminde iktidara taşıyan da, meydanlardaki, egemen oligarşiye ve 28 Şubat darbecilerine yönelik itirazların oluşturduğu rüzgârdı. Bu bakımdan, AKP muhalif olma bilincine saldırıp, meydan eylemlerini marjinallikle suçlayıp aşağılayarak, statükolaşıyor, statükoyu besleyerek kendi kuyusunu kazıyordu. Halkın meydanlardaki muhalefetini, hak, adalet ve özgürlük taleplerini yükselten itirazlarını ve hesap sormasını, direniş azmini yıpratıcı, caydırıcı ve küçümseyici her tavır, aslında Erdoğan’ın kendi bindiği dalı kesmesi anlamını da taşıyordu. Yoksa meydanları dolduran ve darbecilere tavır koyan halkın bu desteği olmasaydı, masa başında iktidarı Erdoğan’a teslim ederler miydi? Nitekim meydanların desteğini kaybettikten sonra hep masa başında kaybettiler. Anayasayı değiştirebilecek büyük bir parlamento çoğunluğuna rağmen, ilk 5 yılda, halkın bir tek talebini kanunlaştıramamış, hatta bir yönetmelik değişikliğini bile geri çekmek zorunda bırakılmışlardı. Biraz da kendi yüreksizliklerinden ve kendi ifadeleriyle risk almaya, bedel ödemeye cesaret edememelerinden de kaynaklansa, sonuçta masa başında hiçbir şey yapamadıklarını kendileri de itiraf ederek, büyük bir çelişkiyle yine halktan yardım istediler. Masa başında sonuç alamadıkları için halkın meydanlara çıkıp yasakçılara cevap vermesini bekledikleri süreçlere geldiler.

Nitekim, Tayyip Erdoğan, Birlik Vakfının 3 Temmuz 2004 tarihli, “Meseleler ve Çareler” konulu toplantısında; YÖK yasa tasarısı başta olmak üzere, halkın talep ettiği her konuda önce atılan adımların bilahare geri çekilmesiyle ilgili eleştirilere cevap verirken, NATO zirvesine karşı çıkanları “marjinallik”le suçlayıp, artık bu tür sokak eylemlerini terk etmeye çağıran sözleriyle büyük bir çelişkiye düştüğünün farkına bile varmadan şu ibretlik sözleri söyleyebilmişti: “Meslek liseleri olayında, özellikle meslek liselerinde yavrularını okutanlar, çocuklarının durumuna sahip çıkmamışlardır. Bunun karşısına dikilenlere toplum gereken cevabı vermemiştir.” Bir yandan birkaç gün önce söyledikleriyle çelişkiye düşerek, halkın meydanlara çıkıp yasakçılara itiraz etmediğini ve YÖK tasarısına destek vermesi gerektiği halde bunu yapmadığını söylüyor, diğer yandan konuşmasının hemen devamında da yeni bir çelişkiye düşerek, hak talebiyle itiraz edecek kitleleri ürkütüp sinmeye sevk edecek ve bir Başbakana, bir lidere yakışmayacak sözler sarf ederek; “Ama bunun bedelini ödemeye siz hazır mısınız? Bunun bedeli var. Biz hükümet olarak bu bedeli ödemeye hazır değiliz” diyebiliyordu.

Bir taraftan, kendisine de lazım olan ve kendisini iktidara da taşımış bulunan halkın muhalefet etme, itiraz etme, direnme hakkını kullanma azmini kırıcı, bastırıcı, sindirici, caydırıcı, öğütücü tutumlar ve söylemler sergileyerek statükoya savruluyorlar, diğer yandan halkın verdiği iradeyi kullanmak azim, irade ve cesareti gösterememelerinin faturasını da yine halkın tepkisizliğine keserek sıyrılmaya çalışıyorlardı. Bir yandan, sık sık “gerilim çıkarmayın” uyarıları yaparak, Yargı Bakanının ağzından “devletin sopası”nın varlığını hatırlatarak, “bedel ödemekten” bahsederek, meydanlarda tepki göstermeyi “sonuç vermeyen marjinallikler” olarak damgalayarak, yani sürekli korku üreterek, polislerini biber gazları ve gaz bombaları ile sivil toplumun üzerine sürerek, halkı ürkütüp, edilgen ve pasif bir konuma sevk ediyorlar, diğer yandan da “neden çocuklarınızın haklarını gasp edenlere gerekli cevabı vermediniz” şikâyetinde bulunuyorlardı. İşte bir dönem böyle kaybedildi ve halk edilgenleştirilip pasifize edilerek meydanlar darbecilere kaptırıldı. Sonuçta AB desteğiyle masa başında verilen kimi görece özgürlükler de, daha birinci AKP dönemi bitmeden, Şemdinli savcısının sistemin ilahlarına kurban verilmesiyle başlayan süreçte, bu sefer asker baskısıyla yönlendirilen “yeni TCK” ve “Polis Selahiyetleri Yasası”yla geri alındı. Çünkü arkasında meydanların desteği olmadan masa başında hediye edilen özgürlükler, ters bir rüzgarda aynı masa başında tekrar ve kolayca geriye alınabilmektedir. Halbuki, medyanlar özgürlük ve adalet talepleriyle doldurulsaydı, sivil toplum milyonlarca insanla meydanları doldurup bütün bu ülkenin insanları için özgürlük taleplerini adam gibi istemeyi becerseydi, hukuksuzluğa, çetelere, darbelere karşı haklı itirazlarını yükseltselerdi yada bu konuda önü kesilmeseydi, inanın özgürlükler verilirdi ve bir daha kolay kolay da geri alınamazdı.

Çürüyen ve Bütün Değerleriyle Toplumu da Çürüten
Sistem, Özgürlük ve Hukuk Eksenli Değişime İhtiyaç Duyuyor

Ülkemizde egemen faşist sistem, herşeyi çürüttü, yozlaştırdı, tüm iyiler, olumluluıklar alanında tam bir dibe vuruş süreci yaşanıyor. Devlet ve tüm kurumları, seküler pozitivist resmi ideolojisiyle, fıtratları bozup ruhları kirleterek, insanları birbirinin kurdu haline dönüştürmüş, insani, fıtri erdemler ve ahlaki değerler alanında tam bir çürümeye yol açmış bıulunuyor. Kavramlar ve lügatlar çıldırdı. Herkes ikiyüzlülük yapmayı ve yalan söylemeyi, çıkarları için ve sistemin zulmünden korunmak için tek çıkar yol olarak görmeye başladı. Çünkü bizzat egemen sistem, başından beri yalan, aldatma, baskı, şiddet ve çeteleşme üzerine kurulmuş bulunuyor. Böyle başka bir ülke var mı dünyada? Kıbrıs’a “barış harekatı” adı altında çıkılıyor, fakat savaş yapılıyor. Barış adı altında savaş yapılınca, “vatanseverlik” adı altında vatan hainliği kaçınılmaz sonuç oluyor. Çeteleşen, sahtekarlık, dolandırıcılık, soygun ve silah kaçakçılığı yapan, terör estiren “kuvayı milliye” ve “vatansever dernekleri” yaygınlaşıyor. Gerçekten, insanın ne diyeceğini bilemediği ibretlik bir manzara ile karşı karşıyayız. Ne kadar ulusalcılık yapılıyorsa, aslında arka planda o kadar emperyalist seküler Batı kültürünün savunucuğu yapılmaktadır. Ne kadar büyük bayrak taşınırsa, ne kadar çok Atatürk posteri asılırsa, ne kadar laikçi ideolojik tutumlar sergilenirse aslında arka planda o kadar çok sahtekarlık, dolandırıcılık ve provokasyon gizleniyor, örtülüyor demektir. Bu ülkede öteden beri, ulusalcılık adı altında hep Batılı emperyalist devletlerin işbirlikçiliği yapılmıştır. Diğer taraftan, ne kadar “Cumhuriyetçi”lik iddiasında bulunuluyorsa, aslında o kadar “Cumhur” karşıtlığı, halk düşmanlığı yapılmakta, bu yüzden Cumhurbaşkanını halkın seçmesine bile karşı çıkılmaktadır. “Halkçılık” adı altında da hep “halka rağmen”cilik esas alınmış, “çağdaşlaşma” adı altında hep halkın değerlerine ve İslami kimliğine düşmanlık yapılmış, onunla savaşılmıştır. “Laiklik” adı altında da, batılı anlamda laikliğe aykırı bir biçimde dini devlet denetimine ve istismarına terk eden “bizantinizm” esas alınmıştır. Sözde laiklik adına, bütün dinlere eşit uzaklıkta durup, hepsine özgürlük tanıyan bir devlet oluşturmak yerine “irtica” adı altında İslam’ı tehdit ve düşman ilan eden politikalar güdülmüş, İslam dinini ve Müslümanları laik devletin tahakkümü ve denetimi altına alan ve İslam’ı yozlaştırarak “resmi din” oluşturmaya çalışan, baskı ve yasaklarla İslamın eğitimini almayı ve yaşamayı imkansızlaştıran zulüm politikalarının altına imza atılmıştır. “Solculuk” ve “devrimcilik” adı altında da hep “sağcı” ve ulusalcı, statükocu, değişimi, gelişimi ve özgürleşmeyi engelleyen politikalar takip edilmiştir. Tıpkı taklit ettikleri emperyalist Batı devletlerinin, “demokratikleştirme”, “özgürleştirme” adı altında İslam coğrafyasının bir çok bölgelerinde, işgal, istila, sömürü ve katliamlar gerçekleştirmeleri, despot ve kukla yönetimler oluşturmaları gibi.

Görüldüğü üzere, barış adı altında savaş, vatanseverlik adı altında vatana ihanet, ulusalcılık adı altında emperyalist devletlerle işbirliği ve emperyalist kültürün bağnaz savunuculuğu, halkçılık adı altında halk düşmanlığı, Cumhuriyetçilik adı altında Cumhura tahakküm eden oligarşik despotizmin egemen kılınması, bütün dinlere eşit uzaklıkta duran ve eşit özgürlük tanıyan laik devlet adı altında İslam düşmanlığı ve bizantinizmin esas alınması, devrimcilik adı altında sömürücü statükonun savunulması, demokratikleştirme ve özgürleşrtirme adı altında despotizmin savunulması, işte tüm bunlar egemen sistemin sahtekar karakterini ortyaya koymakta ve kavramları tahrif edip tersi anlamlara dönüştüren zulme dayalı yeni lugatını oluşturmaktadır. Allah aşkına, böyle çirkin, böyle hukuksuz, böylesine ikiyüzlü, sahtekar, aldatma ve yalan üzerine kurulu ahlaksız bir sistem dünyanın neresinde var?

Bir tarafta, devletin yetki ve imkanlarını da arkasına alan, en üstten korunan devlet içi çeteler var, diğer tarafta sokak çeteleri var biliyorsunuz. Sokak çeteleriyle, devlet çetelerinin farkını düşünelim. Sokak çeteleri ne yapıyorlar? Bir grup insan bir araya gelip organize oluyorlar, mafyalaşarak, yasa dışı faaliyetlerle, haksız ve hukuksuz bir biçimde çek-senet tahsilatı, haraç vb. zorbalıkla menfaat temini yoluna gidiyorlar. Aynı işleri devlet içi çeteler de yapıyorlar hem de fazlasıyla. Devlet içi çeteler, sahtekarlık, adam kaçırma, haraç alma, soygun, dolandırıcılık, silah kaçakçılığı gibi mafyacılığa ilaveten, halka yönelik katliamlar, provakasyonlar, suikastler, bomba patlatmalar da gerçekleştiriyor, ülkeyi kaosa sürükleyebiliyorlar. Üstelik tüm bu zulümleri, hukuksuzlukları ve katliamlari gerçekleştirirken, devletin gücünü de arkalarına alıp kullanıyorlar ve bu işleri yaparken zor durumda kaldıklarında da üst kademelerde bulunan, halen görevde olan kimi devlet yetkililerinin kendilerine koruma sağlamalarını da temin ediyorlar. Şimdi soruyorum, sokak çeteleri mi daha tehlikelidir, yoksa Devlet içi çeteler mi? Şüphesiz ki, devlet içi çeteler daha tehlikelidir. Hem devleti ve bütün kurumlarını kirletip batırmışlar, çürütmüşlerdir. Hem de toplumun çürümesine yol açmışlardır. Üstelik gerçekleştirdikleri bütün hukuksuzlukları devlet gücünü arkalarına alarak yapıyorlar. Ve bu tür devlet çeteleri giderek daha çok yaygınlaşıyor ve en üstlerden de korunarak daha fazla azgınlaşıyorlar.

TSK’nın Köklü Bir Yapısal Değişime İhtiyacı Var

Bunca çeteyi oluşturanların öncüleri, yöneticileri hep aynı kurumun emeklileri, yada az da olsa halen görevlilerinden oluşuyorsa, bunun bir anlamı yok mu? Bu durumun, bu tür kurumlar hakkında bir takım şüphelere ve ıslah edilmesi gereken önemli zaaflar yaşadıklarına işaret olarak algılanması gerekmiyor mu? Tüm bunlar, bu kurumların da, komplekssiz bir biçimde artık açıkça masaya yatırılmasını ve ıslah amaçlı tartışılmasını gerektirmiyor mu? Ama nedense, bütün çetelerin elebaşları TSK’dan emekli olmuş subaylardan oluştuğu halde TSK sorgulanmıyor. Üstelik, TSK disiplinin hakim olduğu, yıllar süren askeri eğitimle müntesiplerine aynı ölçüleri kazandıran bir kurum olarak, emekli olan müntesiplerinin bu kadar çok hukuksuzluğa bulaşmasından dolayı hesaba çekilmeyi ve sorgulanmayı da en çok hak etmektedir. “Hukuk devleti”nde ne yaparsa yapsın tartışılmayan, sorgulanamayan, hesap sorulamayan “ilah” kurumlar olur mu? Kanaatimce, TSK’nın, seküler, pozitivist eğitim programları, müntesiplerini halkın değerlerine yabancılaştıran ve kendilerini halkın hizmetkarı değil de ülkenin ve devletin sahibi, efendisi konumunda görmelerine yol açan bir zihniyet aşılaması sebebiyle sorgulanması gerekiyor. TSK’nın, 80 yıl öncesinin kimi pragmatik uygulamalarını Kemalizm ve Atatürkçülük adı altında doktrinleştirip, ideolojileştirerek, değişmez, değiştirilemez, tartışılmaz dogmalar haline dönüştürmesi ve bu dogmatizmi esas alarak, düşünmenin, akletmenin ve ilmin önünü tıkayan tutumuyla, gelişmeyi engelleyen, düşünceyi dondurup dumura uğratan eğitim sistemiyle sorgulanması gerekiyor. Ve işte bu dogmatik resmi ideolojinin, hayatın bütün alanlarını kuşatan bir hayat tarzı gibi taktim edilerek dinleştirilmesi sonucunda, geri konumda gördükleri halka bu tercihlerini silah zoruyla dayatmayı kendileri için hak sayan yaklaşımıyla sorgulanması gerekiyor. TSK’nın, müntesiplerini hukukun üstünlüğüne ve insan haklarına saygıdan uzaklaştırıp, gücün belirleyiciliğinde herşeyi değiştirmeye, anayasa ve yasaları bile çiğnemeye cevaz veren, yasalara aykırı bir biçimde siyaset yapmayı doğal karşılayan yasadışı alışkanlıklar kazandıran, gerektiğinde darbe yapıp halka tahakküm etmeyi de kendileri için hak kabul eden yapısıyla masaya yatırılması gerekiyor. Ülke içinde tanınan geniş vergi muafiyetleri ve diğer ayrıcalıklarla haksız kazançlar sağlanarak ülkenin en büyük holdingi haline getirilen OYAK üzerinden uluslar arası emperyalist sermaye ile iç içe geçerek “ulusal güvenliği” tehlikeye sokan kapitalistleşmesiyle, ordunun muvazzaf subaylarını, generallerini rant peşinde koşturmasıyla, ulusal orduyu emperyalist devletlerle rant eksenli çıkar birlikteliğine sürükleyen çarpık yapısıyla sorgulanmalıdır. Gerçekten bu ülkedeki gerginliklerin, kaosların, ekonomik, siyasal ve kültürel kriz, yolsuzluk ve çürümelerin, özgürlükleri yok eden, insan haklarını ihlal eden baskı ve yasakların çoğunun arka planında TSK’nın önde gelen generallerinin anayasa ve yasalara aykırı tutumları, siyasetin önünü tıkayan, halkı edilgenleştiren, sorunlara çözüm üretilmesini ve özgürlükçü değişimi engelleyen, baskıları, yasakları dayatıp sürekli darbeci ve çeteci üreten, hukuku dışlayan militarist ve dogmatik eğitim sistemi vardır, esas mesele buradadır.

İşte tüm bu kurumsal ve sosyal çürümenin, yozlaşmanın, hukuksuzluğun üzerine gidecek, hukukun üstünlüğüne inanan yürekli bir siyasi iradeye ihtiyaç vardır. İnanıyorum ki, TSK içerisinde de bu gidişten rahatsız olanlar, bu tür yozlaşma ve çürüme görüntüleri TSK’yı yıpratıp itibar kaybına uğrattığı için rahatsız olup ve ıslahtan yana olan iyi niyetli görevliler vardır. Onlar da, siyasi otaritenin hukuk içinde gerçekleştireceği bu ıslah çalışmasına destek vermelidirler. Dürüstlükten, adaletten, hukuktan yana olan ve bu tür çeteleşmelerin TSK’yı da lekelediğine, itibarını zedelediğine inanan TSK mensupları da bu ıslahat çalışmasına destek vermeli ve TSK’dan başlayarak devlet yapılanması, bütün kurumlarıyla topyekün ıslah amacıyla masaya yatırılmalıdır. Bu çürümüş ve bitmiş olan yapı yeniden, adalet, hak, hukuk ve özgürlük eksenininde yenilenmeye tabi tutulmalıdır. Asker bürokratların, ülkenin, halkın ve devletin esas sahibi ve herşeyin tek maliki gibi davranmayı bırakmaları ve maaşlarını ödeyen halkın hizmetkarı olduklarını, halka tahakküm etmek için, onun güvenliğini tehdit altına almak için değil, onun verdiği maaşla dıştan gelecek saldırılara karşı halkın güvenliğini sağlamak için görevli olduklarını anlamaları ve halkın ellerine verdiği silahı yine halka doğrultmanın hukuki de, ahlaki de olmadığının bilincine varmaları, eğitim sisteminde ve örgütlenme tarzında yapılacak hukuk ve özgürlük eksenli değişiklikle temin edilmelidir. Bu köklü ıslahat yapılmadıkça, çeteleşmelerin, darbelerin, hukuksuzlukların önüne geçmek mükün olmayacak, var olan bataklık sürekli darbeci ve çeteci üretmeye devam edecektir.

İdeolojik Derin Yargı da, Uzun Zamandır
Köklü Bir Islahatı Bekliyor

Aslında Türkiye’deki derin yapılanma bütün kurumlara sinmiş vaziyettedir. Bir de “derin yargı” konusu var ki, gerçekten en büyük ıstırap da bu alanda yaşanıyor. İdeolojik taassup içindeki kimi yargıçlarca keyfi ve ideolojik kararların kolayca verilebiliyor olması, derin çetelerin kayrılmasına, çete düzenine eleştiri yapıp, özgürlük ve adalet isteyen düşünce adamlarının ise, hukuka ve hatta yasalara aykırı ideolojik kararlarla, haksız cezalara çarptırılmasına yol açabilmektedir. Öteden beri yargıda yaşanan ideolojik kadrolaşmayı bizzat CHP’li bakanlar ifşa etmişler ve binlerce savcı ve yargıcı CHP’nin ideolojisini benimseyenlerden atadıklarını açıklamışlardı. Ve bu açıklamaya yargıdan da hiçbir itiraz ve eleştiri gelmemişti. İşte CHP ideolojisi olan resmi ideolojinin bu mutaassıp kesiminden gelen yargıçların büyük çoğunluğu da verdikleri kararlara bu ideolojilerini yansıtmakta, bu sebeple, özellikle de siyasi davalarda ve düşünce suçları alanında büyük hukuksuzluklar, keyfilikler yaşanmakta, anayasa ve yasalar bizzat bu tür yargıç ve savcılarca çiğnenmekte ve kimse de hesap soramamaktadır. Yargı üzerindeki bir diğer ideolojik kuşatma da askeri bürokrasiden gelmektedir. Yargı büyük ölçüde askeri bürokratların öncülüğündeki oligarşinin tesiri altında olup, resmi ideoloji ve asker karşısında tam bir bağımlılık hali yaşamaktadır. Ülkenin sahibi ve maliki konumuna oturtulmuş ve resmi ideolojinin ilahı gibi algılanan asker ne derse, ne yaparsa yargıyı bağlamakta, hukuk adına herhangi bir itiraz bugüne kadar hiç gelmemiş bulunmaktadır. Bu sebeple askeri brifinglere koşarak gidip darbeci generalleri ayakta alkışlayan yargıçlar, bu brifinglerde yapılan yönlendirmelerle kararlar verebilmişlerdir. 12 Eylül darbesinde de, 28 Şubat darbesinde de, yargıçlar çoğunluk itibariyle imtihanı kaybetmişler, darbecilere saygı duyan, onlara tebrik ve takdirlerini sunan, onlarla aynı ideolojik tutumları sergileyen konumlarda bulunmaktan hukuki bir utanç duymamışlardır. Hatta, anayasanın silah zoruyla yürürlükten kaldırıldığı bu dönemlerde, kimi yargıçlar anayasasız bir ülkenin anayasa mahkemesi unvanını kazanıp, onurlu bir itiraz ve istifa yerine görevde kalıp maaşlarını almaya devam etmişler, hatta darbecileri ziyaret edip tebriklerini bile sunabilmişlerdir.

Yargı, o kadar askerin ve resmi ideolojinin etkisi altındadır ki, ideolojik davranan kimi yargıçlar, askeri bürokratların, darbecilerin, resmi ideoloji adına hareket eden çetelerin ve hortumcuların açık suçlarını örtmek yada zaman aşımına uğratmak amacıyla yasaları bile görmezden gelebilmektedirler. Mesela, 27 Nisan muhtırasıyla ilgili olarak açılan bir davada verdiği kararlarla Ankara 5. İdare Mahkemesi, Askeri Ceza Kanunu, asker bürokratların “basına siyasi açıklama yapmasını”açık suç saydığı halde, bu siyasi muhtıra bildirisini, “idari eylem niteliğinde bir basın açıklaması” olarak vasıflandırıp doğal sayabilmiştir. Bu tür ideolojik yargıçlar, devlet ve ideolojisi ile halk ve değerleri arasında tarafsız bir konumda durup, yasaları objektif bir tarafsızlıkla uygulamaktan çok uzakta durmuşlar, hep devlet ve ideolojisinin mutaassıp tarafgirliğiyle, halkın ve değerlerinin aleyhine ideolojik kararları kolayca verebilmişlerdir. Kararlarına “halk yada millet adına” karar verdikleri ibaresini yazsalar da, aslında halka ve değerlerine tepeden bakan jakoben, elitist bir duruşla, hep devlet ve ideolojisi adına karar vermeyi tercih etmişlerdir. İşte, darbelere destekçi olmakta sakınca görmeyen, muhtıra ve brifinglerle yönlendirilmeye açık bulunan bu tür ideolojik yargıçlar, resmi ideolojiyi, modern ulus devlet ve kurumlarının yaptıkları hukuksuzlukları eleştirip özgürlük ve adalet isteyen düşünce adamlarının hakkında ise, anayasa ve yasaları çiğneme pahasına da olsa kolayca ideolojik kararlar verebilmektedirler. İşte zaman zaman çetelerle ilişkileri de ifşa olan bu derin yargının üzerine gidilmedikçe, darbecilerle, çetelerle bütünleşen, brifinglerle yönlendirilen derin yargı tasfiye edilmedikçe, devlet içindeki diğer derinliklerin aydınlanması ve tavsiyesi de, çeteleşmelerin, yolsuzlukların ve darbelerin önlenmesi de mümkün olmayacaktır.

Bu sebeple, başta TSK ve Yargı olmak üzere bütün devlet yapılanmasında gerçekleştirilmesi gereken, hak, hukuk, adalet ve özgürlük eksenli köklü değişimin gerçekleşmesi için, bir taraftan siyasi kadroların yüreklendirilmesi ve bilinçlendirilmesi, bir taraftan da TSK ve Yargı içindeki, bu kötü gidişten ve bu tür keyfilik ve hukuksuzluklarla kurumlarının itibar kaybına uğramasından rahatsız olan, dürüst, erdemli ve hukuktan yana olan görevlilerin de ciddi çabalar sarf edip, siyasi kadroların bu ıslah çalışmasına destekçi olmaları, halkın da, meydanların gücünü kullanıp, bu adalet ve özgürlük eksenli değişime en büyük katılımla detsek vermesi gerekmektedir.

Ancak maalesef, bu tür ideolojik derin yargıçlar, kendi içlerinden çıkan ve hiç değilse mevcut yasalara sadakat gösterip, yasaların objektif uygulamasından yana olan, şahsi ideolojisini ve düşüncesini kararlarına yansıtmayan dürüst yargıç ve savcıları bile hedef yapabilmekte, onların görevlerini objektif bir tarafsızlıkla yerine getirmelerine fırsat vermemeye ve yeri geldiğinde gözlerini kırpmadan bu tarafsız meslektaşlarını bile harcayabilmektedirler. Hele sistemin ilahları haline getirilen darbeci generallere yönelik iddianame hazırlamaya yada bunlar hakkında suç duyurusunda bunmaya teşebbüs eden savcılar yanmaktadır. Darbeci Kenan Evren ve arkadaşları için iddianame hazırlayan Adana Savcısı Sacit Kayasu, iddianamesi yırtılıp atılmakla bırakılmamış, görevden de atılmış, avukatlık yapma imkanı bile elinden alınmıştır. Askeri bir yapılanma olan “özel harp dairesi”ni “kontr gerilla” olarak ifşa edip üzerine giden Savcı Doğan Öz ise kısa süre sonra ölü bulunmuştur. Şemdinli çete davasının erdemli Savcısı Ferhat Sarıkaya da, asker çeteciler ve üst kademlerdeki irtibatlarını ve koruyucularını ifşa edince, üstelik bu provokatör çetelere “iyi çocuklar” diyen zamanın Kara Kuvvetleri Komutanı Org. Yaşar Büyükanıt için de suç duyurusunda bulununca, başına gelmedik kalmamış, Savcı bizzat kendi meslektaşlarınca neredeyse açlığa mahkum edilecek derecede lince tabi tutulmuş, davanın askeri mahkemenin şefkatli kollarına tevdii karara bağlanarak, yargıda çeteyi kurtarma operasyonları hız kazanırken, Şemdinli davasının mahkumiyet kararı veren yargıçları sürgün edilmiş, Yaşar Büyükanıt ise Genelkurmay Başkanlığına hem de bir ay öncesinden terfi ettirilmiştir. Daha önceki darbe sürecinde, Başbakan’a küfreden generalin yargılanmak yerine, “boşalma hakkını kullandığı” iddia edilerek terfi ettirildiği gibi. İşte darbecileri ve suç işleyen asker bürokratları, kendi dürüst ve tarafsız müntesiplerini harcayacak derecede bir taassupla koruyan ideolojik yargı mensuplarıyla, yolsuzluk, çete ve mafya davalarında çıkar ve dayanışma ilişkilerine girdikleri basına yansıyan ve resmi ideoloji tarafgirliğini de belki bu yaptıklarını kamufle etmek için kullanan kimi yargıçlar derin yargıyı oluşturuyorlar.

Başta TSK ve Yargı Olmak Üzere, Devlet ve Kurumları,
Hukuk Eksenli Köklü Bir Yapısal Değişime Uğratılmayı Bekliyor

Gerçektende keyfiliğin, ideolojik tutum ve davranışların devletin bütün kurumlarına sindiği ve devletin bütün kurumlarında derin odaklar oluşturduğu ve bunların çetelerle de iş tuttuğu açıkça ortaya çıkmıştır. Gerçekten artık tuzun koktuğu boyutlara gelinen büyük, yaygın ve derin bir çürüme devleti ve toplumu kuşatmış bulunuyor. Bazı savcı, yargıç ve emniyet yetkililerinin basında yer alan haberlere göre, çetelerle işbirliği ortaya çıkartılmıştır. Ülkemizde, bütünüyle çürümüş, dibe vurmuş ve tam anlamıyla kokuşmuş bir yapıyla karşı karşıyayız. İşte bu yaygın ve derin çürümenin önüne geçebilmek, yozlaşmayı ortadan kaldırıp hukuk ve adaleti ikame edecek bir ıslahatı gerçekleştirebilmek için, tüm bu derinliklerin aydınlatılması, karanlıktan, kaostan, gerginlik ve krizden, şiddet ve terörden, çıkarcılığı, hak gaspını, zulmü ve sömürüyü meşrulaştıran seküler bataklıktan beslenen bu derin çeteleşmelerin tamamının birlikte tasfiye edilmesi ve adil, özgürlükçü, haktan, hukuktan yana bir yeniden yapılanmanın devletin bütün sisteminde gerçekleştirilmesi gerekiyor.

Tüm bu çürüme ve yozlaşmanın temelindeki askeri ve sivil eğitim sistemine köklü bir değişim getirilerek, fıtri, insani erdemler ve temel insan hakları ekseninde yeniden programlanması gerekiyor. Devletin bütün kurumlarını kirletip, topluma da sirayet etmiş büyük ve derin çürüme, yozlaşma, yolsuzluk, huksuzluk, zulüm, darbecilik ve çeteleşme; tüm devlet yapısı, başta askeri ve sivil eğitim olmak üzere tüm kurumlar, insanı insanın kurdu haline dönüştürüp insanî erdemlerden uzaklaştıran pozitivist Batı kültürüne dayalı resmi ideolojinin kuşatmasından kurtarılmadıkça, asla önlenemez. Bütün bu kokuşmuşluğa, ahlaki erozyona yol açan seküler bataklık kurutulmadıkça, TSK, yargı, eğitim ve YÖK başta olmak üzere tüm kurumlarıyla devlet ve toplum, bir bütün halinde fıtrî, insani erdemler, temel haklar ve hukuk ekseninde köklü bir değişimle yeniden inşa edilmedikçe, bu çürüme ve yozlaşma asla engellenemez. Sahici ve kalıcı bir adalet sistemine ise, ancak, fıtri değerlere ilaveten, vahiy eksenli toplumsal dönüşümü esas alan ve Kur’an nesli öncülüğünde gerçekleştirilecek olan ıslah ve yeniden inşa projesiyle ulaşılabilir.

Yeni Dönemde Meydanlar, Darbecilerden Geri Alınmalı
ve Halkın Özgürlük Talepleriyle İnlemeli

Halkın özgürlük ve adalet taleplerine cevap verebilmek, refahtan adil bir pay almasını sağlayabilmek, ancak oligarşik despotizmi geriletmek, ona teslim olmak yerine onu hukuk zeminine çekip teslim almak gerekiyor. Bu büyük çürüme ve yozlaşmayı ıslah edebilmek için, bütün devlet yapısında, hukuk, özgürlük ve adalet eksenli köklü değişiklikler yapabilecek dirayeti gösterebilmek, ilkeli, kararlı ve hiç değilse mevcut darbe anayasasını tavizsiz uygulayabilecek kadar yürekli olmak gerekiyor. Tekraren vurgulamak istiyorum ki, özgürlük asla masa başında alınmıyor/ alınamıyor. Gerçek anlamda özgürleşmenin yolu meydanlardan geçer. Sahici ve kalıcı özgürlüğün yolu zulme itiraz ederek bedel ödemekten geçer. Emperyalizme ve yerli işbirlikçilerine, faşizme, despotizme karşı sesimizi yükseltmekten geçer. Sivil toplumun, meydanları doldurup hakkı haykırmasından geçer. Meydanların desteğini arkasına almadan özgürlük verilse bile, bir hediye kabilinden verilen bu tür özgürlükler en kısa zamanda da geri alınır.

Genelkurmay’ın bildirisinde ifade edildiği gibi, kanaatimce de, halk meydanlara çıkmalıdır. Hatta bu konuda geç bile kalınmıştır. Ama bu meydanlara çıkış, darbecilerin tahriki ve yönlendirmesiyle darbe planlarına meşruiyet sağlamak için değil, tam tersine darbecilerden, generallerden hesap sormak için gerçekleşmelidir. Neden çocuklarımızı askere alıyorsunuz da, onları koruyamıyorsunuz? Niye çocuklarımızı bir dağ başına götürüp kendi başlarına bırakıyorsunuz? Neden onların güvenliğini sağlayamıyorsunuz, gerekli tedbirleri almıyorsunuz? Neden siyasi iktidarların ve aydınların “Kürt sorununun” adil çözümüne yönelik düşünceler, projeler üretmelerini engelleyici baskılar yapıyorsunuz? Ve neden bu kanı durduracak açılımlar getirmek isteyenlere hemen hain suçlamasında bulunarak, çözümsüzlüğü ve kan akmasının sürmesini dayatıyorsunuz? Hatta neden, bu tür sorunlar hakkında adil ve özgürlükçü çözümler öneren aydınları da suçlayıp hedef gösteren açıklamalar yapıyorsunuz? Neden, hak ve özgürlükleri engelleyici, halkı baskı altına alıcı ve bölücü bildiriler yayınlıyorsunuz? Üstelik, siz bu zaafınızın hesabını bile, neden siyasi iktidara fatura edilmesini sağlayıcı açıklamalar yapıyorsunuz? Neden tüm çetelerin önder kadroları emekli asker ve neden halen görevde olan kimi generaller onlara sahip çıkıp, koruyor, işbirliği yapıyor ve liyakat ödülü veriyor? İşte bu tür sorularla, halk, görevini yapmayı bırakmış, başka işlere ve siyasete yoğunlaşmış olan askeri bürokratlardan, sivil zeminlerde hesap sormalıdır? Yani, Genelkurmay’ın talep ettiği toplumsal refleks ve tepkiyi, halk bu istikamette göstermelidir. Neden, tam seçim öncesinde, muhtırayla başlatılan gerginlik ortamı, birden artan cesetlerle sürdürülmektedir? Nelerin döndüğünü, hangi dış ve iç güçlerin bu şiddetin tırmanmasında rol aldıkları, “Hudson” misali bir takım kaos projelerini uygulamaya koyanların kimler olduğunu halkımız sorgulamalıdır. Darbecilerin tetikçileri rolünü oynayan, suikast ve katliamlara imza atan derin çetelerle, ideolojik şiddeti ilahlaştırmış örgütlerin arka planda birbirleriyle irtibat halinde oldukları ve beraberce şiddeti tırmandırma çabası içerisine girdikleri iddia ediliyor. Çünkü iki taraf da, şiddetten beslenerek tahakkümünü sürdürme imkanı elde ediyor, deniliyor, bir çok gazetede bu bağlamda yazılar yazılıyor. Halkımız tüm bu konuların üzerinde düşünmeli ve hesabını mutlaka sormalıdır.

Bu tip itirazlar, sorgulamalar ve meydanlardan yükselen muhalefetle özgürlük mücadelesi yapılmadığı ve meydanlar özgürlük talepleriyle doldurulmadığı için, sonuçta meydanlar bile darbecilere kaptırılmıştır. Neden? Çünkü ülkenin başbakanı, bir halkın lideri bindiği dalı kesebilmiştir. Bir çeşit 28 Şubatın rövanşı olarak kendisine verilen oyları kale almamış, kıymetini bilmemiş, meydanların önemini kavramamış ve halkı korkutucu, meydanlara çıkmaktan alıkoyucu konuşmalar yapmıştır. Meydanlara çıkmayı anlamsız bulan, hatta suçlayıp mahkum eden ve işlerin ancak masa başında halledilebileceğini iddia eden konuşmalar yapmıştır. Sonuçta boşalan meydanları da darbeciler doldurmuştur. AKP bu büyük hatasını ikinci döneminde tekrarlamamalı, meydanları darbecilerden geri alacak halk muhalefetini sürekli kılacak yüreklendirmeleri gerçekleştirmelidir. Meydanlar, sadece 5 yılda bir yapılan seçim mitinglerine tahsis edilemez. Tam tersine, meydanlar hiç boş bırakılmayacak bir süreklilikle özgürlük mücadelesi alanları haline dönüştürülmelidir. Seçim mitinglerinde Parti tarafgirliğiyle doldurulan meydanlardan daha tesirli ve sonuç alıcı olan, farklı düşüncelerden insanların, gerektiğinde AKP’yi de özgürlük ve adalet vaatlerini gerçekleştirmesi için sıkıştırıp eleştirecek nitelikte özgürlük talepleriyle doldurulan meydanlardır. AKP, bu anlamda kendisini de zorlayacak, ancak satükoyu değiştirme ve özgürlükleri genişletme çalışmasında masa başında elini güçlendirecek nitelikteki kitle eylemlerini engelleyici değil, tam tersine yüreklendirici katkılarda bukunmalıdır. Bu tür meydanlar, seçimden seçime yapılan halk iradesinin izharını sürekli hale getirerek bir referandum rolü oynayacak, statükocu müdahalelerin haddini bilmesni sağlayarak, özgürleşme çalışmalarına büyük bir destek rüzgârı temin edecektir. Ancak bu dirayeti gösterecek siyasi kadroların, öncelikle emirleri altındaki asker bürokratlarla anayasa ve yasalara aykırı gizli anlaşmalar yapmaktan, mutabakatlar aramaktan vazgeçmeli, maaşlarını halkın ödediği memurların değil, onların işvereni konumundaki halkın rızasını ve desteğini kazanmayı belirleyici kılmalıdırlar. İçteki oligarşik despotizmin kuşatmasını, dış güçlere, onların patronlarına sığınarak değil, ancak halkın desteğini sürekli bir biçimde arkasına alarak aşabileceklerini anlamalıdırlar. Aslında, halk desteği, meydanlarda sürekli canlı tutularak, hem emperyyalist dış güçler, herm de işbirlikçi oligarşik güçler gerçek anlamda geriletilebilir ve ancak böylece bağımsız kalınabilir.

Rusya’da koyu karanlığı temsil eden baskıcı Komünizmden, görece özgürlükçü liberal sisteme geçişi sağlayan Gorbaçov misali sistem içi görece özgürlükçü bir değişimi sağlayarak, Kemalizmden Batı standartlarında görece özgürlükçü bir sisteme geçmek için de, bir takım bedeller ödemeyi göze alacak kararlı ve yetkin iradeler ortaya koymak gerektiği unutulmamalıdır. Rusya’da da bu açılımı gerçekleştiren siyasi kadroların, gerektiğinde darbecilerin tanklarının üstüne çıkarak halka hitap ettikleri ve halkı yüreklendirerek desteğini sağladıkları bilinmelidir. Bilinmelidir ki, gerektiğinde tankların üzerine çıkmayı göze alamayanlar, bu bağlamda “çetelerin ucu nereye giderse gitsin peşini bırakmayacağız” sözünü sık sık söyleyip de arkasını getiremeyerek ucuz sloganlara dönüştürenler, darbecilerin, muhtıracıların hakkında ellerindeki yasal yetkileri bile kullanmada acziyet gösterenler, halka vadettikleri adalet ve özgürlüğü asla getiremezler.