PAMAK:Müslüman’ın Hayatı, Gündemi
ve Yöntemi Vahiyle Belirlenmelidir
Daha önceki konferansımızda; “AKP ve DTP’nin aldıkları oylar, halkın faşist sisteme karşı adalet ve özgürlük eksenli itirazı olmak bakımından bir olumluluk içerse de, bu iki partinin, İslam’a karşı tutumları bakımından önemli bir risk barındırdıkları da unutulmamalıdır” demiştik. Tevhidi bilinçten yoksun olmakla beraber, kendisini İslam’a nispet eden, sosyolojik aidiyet anlamında Müslüman olduğunu söyleyen kitlelerin, özgürlük ve adalet talebiyle darbecilere, Kemalist despotizme ve zulme karşı çıkma anlamında, başka alternatif de bulamadıkları için, bu iki partiye oy vermeleri, tabii ki, görece iyi (ehven-i şer) olana yönelmek bakımından halk için bir olumluluktur. Ancak oy verilen partiler alanında aynı olumluluğun bulunduğunu söylemek mümkün değildir. Çünkü bu partiler, görece özgürlük savunuculuğu yapsalar yada özgürlük ve adalet vaat etseler de, aynı zamanda emperyalist devletlerle işbirliği halinde halkı dönüştürme fonksiyonu da görmekte, İslami kimlik ve değerleri yozlaştırmayı, sekülerleştirmeyi, sonuçta Müslüman halkları küresel ve yerel seküler sisteme eklemlemeyi temsil etmektedirler.

Mesela AKP, halka en yakın parti olmasına rağmen, hem halka vaat ettiği adalet ve özgürlüğü getirecek bir politikayı uygulamaya koymada zaaflı, beceriksiz ve yüreksiz olduğunu, yeteri kadar dürüst ve ahlaki davranmadığını önceki dönemde ortaya koymuş, hem de dağıttığı iktidar, ikbal ve rant imkanlarıyla bir çok Müslümanın dünyevileşmesine sebep olmuştur. Yani görece özgürleşme imkânı ile dönüştürüp sisteme eklemleme riski aynı partide toplanmış bulunmaktadır. Ancak, bu risk vardır diye hiç özgürleşme olmasın, zulüm daha şedit bir biçimde sürsün denemez. Bilinmelidir ki, aşırı baskı ve zulmün de; İslam’ın, marufun/iyi olanın davet, tebliğ ve eğitimini engelleyerek, eğitim sistemini, medyayı ve kültür kurumlarını kullanarak, fıtratları baskı altına alıp bozarak, insani erdemleri bile köreltip yok ettiği, kötülüğü yaydığı, fesadı yaygınlaştırdığı, insanları ve toplumları çürütüp yozlaştırdığı ve münkire/kötüye doğru zorla dönüştürdüğü de bir vakıadır. Bu sebeple, bir yandan görece özgürleşmeyi bir olumluluk olarak değerlendirip teşvik etmek ve bu ortamı İslam’ın/iyinin davet, tebliğ ve eğitimi, fıtratın korunup geliştirilmesi için kullanmak, diğer yandan da bu imkânı sağlayan partiler üzerinden sisteme eklemlenme ve sekilerleşme riskine dikkat çekip uyarılar yaparak bu riski azaltmaya çalışmak durumundayız. İnsanların, sistem içi değişimle zulumatın koyu karanlığını temsil eden Kemalizm’den, aynı karanlığın açık tonlu “gri” kulvarlarına geçişi, aydınlığa çıkış olarak algılama yanılgısına düşmemelerine vesile olacak uyarılarımızı ısrarla sürdürmeliyiz.

Müslümanlar, Sistem İçi Değişimi Temsil Eden Partiler Üzerinden
Sisteme Eklemlenme Riski Altındalar
İslamı bireysel alana hapseden ve bu alanda da kimi şekli ibadetlerle sınırlayan, başta siyaset ve ticaret olmak üzere, üretim, tüketim ve yönetim alanında seküler kapitalist kültürü içselleştirerek, bu hayat alanlarında vahyi ölçüleri dikkate almayan ve zamanla da bu hali kanıksayarak, zaten böyle olması gerektiğine inanmaya başlayan “Müslümanlar”ın sayısı giderek artmaktadır. Hayatın belli alanlarını vahyin belirleyiciliğinin dışına çıkararak, hevayı ve seküler anlayışları esas alan ve Kapitalist Batının seküler değerlerini belirleyici kılan sapma yaygınlaşmaktadır. Bu sebeple, Özal dönemiyle hız kazanan bu sekülerleşme, birinci AKP döneminde zirveye çıkmış, dinin sabitelerinden bile taviz vermekten çekinmeyen, dünyanın süslerini belirleyici kılmış, kredi, ihale, makam, mevki hırsıyla ve bunların sağladığı zenginlik ve refah içinde konformist bir tutumla seküler bir hayatı yaşamaya yönelmiş Müslümanların sayısı artmıştır.

AKP önderleri, küresel ve yerel egemenleri, değiştiklerine ikna etme meselesine fena halde kafalarını takmış bir dönem geçirdiler. Bu sebeple, başta Erdoğan olmak üzere, olur olmaz her yerde, ülkede ya da uluslar arası platformlarda, geçmişleri ile ilgili bir sorgulamayı mutlaka yapmaya çalıştılar ve geçmişte yaptıkları bir iş yada söyledikleri bir sözden beri olduklarını açıklayarak, hatta küçümseyerek, aşağılayarak reddetmeyi çok önemsediler. Aslında böyle yaparak bazı çevrelere mesajlar vermeye çalıştılar. Ancak, bu hususta o kadar aşırılığa kaydılar ki, bu kompleksle bir nevi özür dileyici, itirafçı bir tutumu benimsediler ve sonuçta o birilerini ikna edemeseler bile, bu süreçte kendileri söz konusu aşırılıklara ve statükoya doğru gerçek bir dönüşüme uğradılar. Ve giderek, bu “geçmişlerini red”de dair tutumu daha samimi ve daha inanarak ortaya koymaya başladılar. Değiştim diye diye gerçekten değiştiler. Yerel ve uluslar arası statüko ve egemenleri ile gerçekten iç içe geçerek belli ölçülerde bütünleştiler ve başlangıçta zarureten söylediklerini giderek özümsediler ve bir süre sonra samimiyetle öyle inanarak söylemeye başladılar. Çünkü, “inandıkları gibi yaşamayanların, bir süre sonra yaşadıkları gibi inanmaya başlamaları” kaçınılmaz bir sonuçtu.

Aslında bu hal, tavize, uzlaşmaya, pragmatizme dayalı ilkesiz yöntemlerin de kaçınılmaz bir sonucudur. Bu yöntemleri tercih edenler, iktidar eksenli bir hayat tasavvuru içinde mutlaka dünyada bir sonuç almaya, bir şeyler elde etmeye endekslenmiş olanlar, pragmatizmin çürütücü, öğütücü ortamında kaçınılmaz olarak büyük dönüşümler geçirirler. Şahsiyetlerinden, daha önce savundukları çok temel değer ve ilkelerinden tavizler vere vere ilerledikleri süreçlerde, şüphesiz bir takım dünyevi karşılıklar elde ederler, ancak bunun karşılığında çok şeylerini, daha önce kendilerini inşa etmiş olan ahlaki ilkelerini ve onurlarını bile feda edecek noktalara sürüklenebilirler.

AKP Bir Yandan Kendisi Değişip Küresel Kapitalizme Eklemlenirken Bir Yandan da Dönüştürme Misyonu Üstlenerek Müslümanların Sekülerleşmesine Yol Açıyor
Bu derecede geçmişi ile hesaplaşmaya ve temel inanç ilkelerini bile reddetmeye zorlanan AKP önderleri de, Amerikancı danışmanların kılavuzluğunda değişerek dünyevileştiler, sekülerleştiler ve böylece kimi dünyevi sonuçları elde ederek ilerlediler. Tercih ettikleri pragmatik, iktidar eksenli yöntemin öğütücü girdabında sürekli yeni konumlara savrularak gerçekten büyük değişime uğradılar. Kendi değerlerinden kopup, egemen güçlerin değerlerini benimsedikçe iktidar ve ikbal kapıları açıldı, iktidara yerleştikçe de yeni değişimler, yeni savrulmalar ve statüko ile bütünleşme kaçınılmaz bir sonuç olarak kendini dayattı. İşte bu sebeple her yeni aşamada geçmişlerine ait bir değeri, bir duruşu, bir ahlaki ya da akıdevi ilkeyi kıra kıra, yıka yıka ilerlediler. Çünkü ülkenin ve dünyanın İslam düşmanı ilahları her adımda bir başka değeri ya da ilkeyi kurban etmelerini istiyor, bekliyor ve dayatıyorlardı.

Mesela gün geldi, inandıklarını söyledikleri İslam’ın toplumsal boyutuna ve temel ilkelerine aykırı düşse de, Batının ve resmi ideoloji ilahlarının duymak istediğini ifade ederek, “dinin bireye ait” olduğunu açıklayabildiler. Gün geldi, “Bir zamanlar, iktidara geldiğinde faizi kaldırabileceğini düşünenler vardı.. Buna aklınız yatıyor mu?.. Bu dünyanın gerçeği değil..” diyerek, İslam’ın en temel hükümlerinden birinin bu dünyanın gerçeği olmadığını söyleyebildiler. Yine gün geldi, “Paranın, ekonominin dini-imanı olmaz” diyerek, tevhid inancıyla, hayatın bütün alanlarını kuşatan İslam’la bağdaşmayan başka sözler sarf edebildiler. Ya da “İslâm Birliği diye bir şey olmaz! Hangi çağda yaşıyoruz?” şeklinde sözler ederek İslam’ın ümmet anlayışını reddeden yaklaşımlar sergileyebildiler. Bir başka zaman, Allah’ın ayeti olan başörtüsünü bırakın, kendi hanımlarının başörtüsünü bile savunmaktan acze düşüp, “Başörtüsü sorunu sadece %1.5 un sorunudur” diyerek, hem yalan olan hem de zalimlerin ekmeğine yağ sürecek ve başörtüsü yasağına karşı verilen onurlu mücadeleyi arkadan hançerleyecek sözleri rahat bir biçimde ifade edebilecek kadar savrulabildiler. İLKAV başta olmak üzere, kimi İslami ve ilmi faaliyetlere, hukuka aykırı keyfi uygulamalarla baskılar yapabildiler, haksız ve keyfi kapatma davaları açabildiler. Kendilerinin çıkardıkları TCK’da, laik devletin izni dışında Kur’an eğitimi yapanlara 1 yıl hapis cezası verilmesi hükmüne yer verebildiler.

Bütün bunlar, karşı tarafa kendini kanıtlama, “değiştiğini” ispatlama endişesi ile yapılıyor olsa bile, sonuçta hem kendilerini sistemin ideolojisine doğru değişime uğrattı, hem de bu değişimin muhatabı olan Müslümanların zihinlerini de baskı altına alarak, çıkarcı pragmatizme alıştırarak yada özendirip dünyevileştirerek değişime yönlendirdi. “Biz düşüncelerimizi değiştirerek, iktidar ve ikbale ulaştık, siz de artık 30 yıl geride kalması gereken bakış açılarınızı, iktidar, ikbal, kazanç gibi somut sonuçlara ulaştırmayan ilke, değer ve duruşlarınızı terk edip, zihninizdeki ahlaki, imani ölçü, değer ve ilkeleri değiştirirseniz, hem riskten korunur hem de dünyevi çok boyutlu kazançlarla sonuç alırsınız” mesajı verildi. Diğer taraftan bu yönlendirmeyle, CIA raporlarında çok uzun zamandan beri yazıla gelen, “Müslümanları dönüştürmek için onlara kredi, ihale verin ticaret yapsınlar, demokratik zemine çekin siyaset yapsınlar” tavsiyelerinin amaçladığı dünyevileştirme, sekülerleştirme amacına da hizmet edilmiş oldu. Bir çok Müslüman da, gerek iktidar ve ranttan pay kapmak hırsıyla, gerekse tevhidi dönüşümün uzun soluklu mücadelesine nefesleri yetmediği için, uzun vadeli mücadeleyi göze alamayarak, İslami toplumsal dönüşümden umudunu keserek, önceleri dönüştürme iddiası taşıdıkları cahiliye toplumunun cahili değerlerini yeniden keşfedip, onlara doğru savrulmakta bir beis görmediler.

Muvahhidler, AKP’nin Üstlendiği Dönüştürme Misyonunu Fark Edip, İlkeli
Yürüyüşlerini ve Savrulmaları Önlemeye Yönelik Uyarılarını Sürdürmelidirler
AKP’nin hizmet ettiği bu amaç, NATO da devreye sokularak BOP ile sağlanmak istenen sonuçla örtüşmekteydi. Zaten AKP bu projenin eş başkanlığını da, “Medeniyetler Arası Uzlaşma” adı altında servis edilen bir başka sekülerleştirme, uzlaştırma projesinin öncülüğünü de bu misyonu sebebiyle üstlenmişti. AKP’nin içinde açıkça yer aldığı tüm bu emperyal projelerin hedefi de, İslam’ı tahrif edip sekülerleştirerek, ekonomik, sosyal, siyasi ve hukuki tüm alanları düzenleyen hükümler vaz eden İslam’ı tüm bu iddialarından vaz geçmiş, vicdanlara ve camilere çekilmiş bir din haline getirerek, Müslüman halkları Batı değerleri istikametinde dönüştürmek değil midir? AKP önder ve kadrolarının, değişmekle ilgili tüm eylem ve söylemleri de, işte tam bu amaca, emperyalizmin “ılımlı İslam projesi”ne hizmet eden bir çizgide ilerledi/ilerliyor. Sonuçta AKP’liler, sadece kendileri değişmekle kalmıyorlar, kendilerini izleyen Müslüman kitleleri de aynı istikamette dönüştürüp, Batının ve yerli batıcıların gerçekleştirmekte zorlandıkları, uğruna kan döktükleri “Müslüman halkları Batı değerleri istikametinde modernleştirip, dönüştürme projelerine” de büyük katkılarda bulunuyor ve örneklik teşkil ediyorlar. AKP yanlısı Yeni Şafak Gazetesinde, Ali Bayramoğlu öncülüğünde gerçekleştirilen yönlendirici anketler yayınlayarak, İslami camiada yaşanan modernleşmeyi, sekülerleşmeyi büyük bir olumluluk olarak sunarak, bir yandan yerel ve küresel seküler ilahlara AKP’nin bu gelişmelere zemin hazırlamak bakımından değerini kanıtlamaya, diğer yandan da sekülerleşme yönündeki eğilimleri tahrik ve teşvik etmeye çalışıyorlar. Ve bu sebeple de, bu tür eylem ve söylemleri konusunda hem yerli Batıcılar, hem de Batılı ülkeler tarafından alkışlanıp, teşvik ediliyorlar. Batılılar ve Batıcı “aydın”lar, Müslümanları, akıdevi ilkelerinden koparıp sekülerleştirdikleri, modernleştirip kapitalist sisteme uyumlu hale getirdikleri için AKP yönetimine övgüler yağdırıyorlar.

İşte bu sebeple, önceki konferansımızda, İslami kimlik ibrazında net olmayan ve tevhidi bilince sahip bulunmayan halkın, darbecilere, Kemalist despotizme karşı çıkarak özgürlükten yana tavır alma anlamında ve kendi değerlerine daha yakın bulduğu için AKP’yi desteklemesi ve böylece “şer” yerine “ehven-i şer” olanı tercih etmesi halk adına görece bir olumluluktur demiştik. Ancak, AKP’nin halktaki bu görece olumluluğu bile politika alanına yansıtmada gösterdiği büyük zaafa ve halkın iradesini temsilde ortaya koyduğu dirayetsiz, ferasetsiz, yüreksiz ve ilkesiz uygulamaya dikkat çekerek, aynı görece olumluluğun AKP açısından da geçerli olamadığını ifade etmiştik. AKP’nin, halkın değerler ve kimlik alanındaki arzu ve isteklerini, gasp edilmiş temel haklarının geri iade edilmesi anlamına gelen taleplerini siyaset alanına yansıtmak ve gereğini yapmak konusunda gösterdiği büyük zaaf yanında, üstelik küresel ve yerel dönüştürme projelerine eklemlenerek, halkın İslami kimliği ve değerleri bakımından önemli bir risk de oluşturduğunu vurgulamıştık. Bu tespitin ardından aynı konferansımızda şu ilkeleri de hatırlatmıştık: “tevhidi bilince sahip, vahyin inşa ettiği bir iman ve hayat tasavvuruna sahip mü’minlerin, bu tür sistem içi değişimlere meyletmeleri, destek vermeleri ise, aydınlıktan karanlığa savrulmaktır, gerçek anlamda “irtica”dır, geriye gidiştir. Bilinçli bir mü’min, tevhidi bir yönelişle, her şartta Hak’ka bağlanmak, Hak’kı temsil etmek ve Hak’kı Batıla hakim kılmak üzere çalışmak ve hiçbir sebeple hak ile batılı karıştıracak konumlara savrulmamak sorumluluğunu taşımak zorundadır. Mü’min şahsiyet, “şer” ile “ehven-i şer” arasındaki tercihe kendisini kapatarak, “ehven”i tercih dışı bırakma konumuna düşemez. Her şartta ehveni arzulamak, ehven yolunda çaba göstermek ve bu tercihinden asla taviz vermeden uzun soluklu ilkeli bir duruş ve yürüyüşü istikrarlı bir biçimde sürdürmek mü’min olmanın en temel gereğidir. Mü’min şahsiyet, iman amel bütünlüğü içinde, iman ettiği değerleri hayata hakim kılarak vahyin şahitliğini üstlenmek sorumluluğunu kuşanmak ve iman ettiği değer ve ilkelerden taviz vermeyen bir tutarlılığı yaşamak durumundadır. Bu sebeple hiçbir mü’min, ikrah olmadıkça, Hak ile Batılı karıştıran şirke dayalı düşünce, model, yol ve yöntemlere yönelemez, küfrü, şirki benimsediğini söyleyemez, küfre, şirke dayalı ideoloji ve ilkelere bağlılık sözü veremez ve İslam şeriatını dışlayarak, Allah’ın kullarına, küfür ve şirk hükümleriyle hükmetmeyi tercih edemez.”

İşte Müslümanlar olarak, yukarıda bahsedilen dönüştürme projelerinin farkına vararak, her şart altında, tevhidi İslami kimlik ve ilkelerimize sadakati, sabiteler alanındaki değişmez değer ve ölçülerimizi savunup yaşamlaştırmayı ısrarla sürdürmeliyiz. Müslümanların, bu tür partilerin sağlayacağı, kimi özgürlüklere kavuşma yada refahtan pay alma karşılığında, onlardan razı hale gelerek, onların destekçileri, taraftarları haline dönüşerek, kendilerini “Allah taraftarları” olmaktan çıkaracak eğilimlere doğru savrulmamaları için uyarılarımızı sürekli kılmalıyız. Nefsimizi ve tüm Müslümanları, vahyin ölçüleriyle uyarmak ve ıslah etmek sorumluluğumuzu, “emri bil maruf ve nehyi anil münker” yükümlüğümüzü ciddiyetle yerine getirmekten bir an bile uzaklaşmamalıyız. Bilmeliyiz ki, halktaki değişimi doğru okuma ve yeni duruma uygun açıklamalarla daveti ulaştırma amacıyla toplum tahlili yapmak üzere gelişmeleri takip edip değerlendirmek ve toplumdaki görece iyileşme yada kötüleşmelere dair tespitler yapmak başka bir şey, toplumdaki bu görece değişimleri ulaşılması gereken nokta olarak kabul edip oraya eklemlenmek, tevhidi dönüştürme iddialarımızı terk edip toplumun cahili değerlerine doğru savrulmak başka bir şeydir. Birincisi doğru bir toplum analizi yapmak ve ona göre projelerimizi hazırlayıp, yönlendirmek açısından önemli bir gereklilik iken, ikincisi akıdevi olanı da kapsayan bir sapmayı ifade etmektedir.

Birinci 5 yılını boşa harcayan ve halka vaat ettiği özgürlük ve adalet konusunda tek ciddi adım bile atmayan AKP’nin ikinci döneminde de aynı performansı sürdürmesi halinde, görece özgürleşme istikametinde çok fazla umutlu olmak mümkün görünmemektedir. Buna rağmen AKP, artık bu sefer halkın büyük desteğinin yüklediği ahlaki sorumluluğunun ve siyasi yükümlülüğünün gereğini yerine getirip de, adalet ve özgürlükler alanında vaat ettiği görece iyileşmeleri sağlayacak adımlar atarsa, mesela vaat ettiği gibi, “resmi ideoloji ve militarizmden arınmış sivil bir anayasa” çıkarmayı, başörtüsü, İHL ve Kur’an eğitim ve öğretimi alanındaki yasakları kaldırmayı, eğitimde ve bilimsel alandaki özgürleşmeyi, Kemalist dogmatizmden arınmayı, din ve düşünce özgürlüğü alanını genişletmeyi başarabilirse, halkın değişim iradesini kısmen de olsa siyasal alana yansıtmış olacaktır. Bu bakımdan önceki konferansımızda şunları söylemiştik: “Biz Müslümanlar, yaratılış amacımız olan kulluk sorumluluğumuzun gereği olarak, İslami kimlik ve ilkelerden ve uzun soluklu tevhidi değişim mücadelemizden taviz vermeyen yürüyüşümüzü ısrarla sürdürürken, İslami sistem kurulana kadar zulüm devam etsin diyemeyiz, zulmün devamına gözlerimizi kapatamayız. Bu bakımdan, şirk sistemi devam etse de mevcut zulmünü geriletip, görece bir adalet ve özgürlük vasatını sağlayacak sistem içi değişimleri de, Allah’ın kullarının kendilerini özgürce gerçekleştirmelerine yönelik görece bir olumluluk olarak değerlendirip, şirk sistemlerinin insanlara zulmetmemelerini, haklarını ihlal etmemelerini talep edebilir, bu bağlamda zulmün ve adaletsizliğin geriletilmesi çalışmalarını teşvik edebiliriz. Hatta bu bizim için, zulme ve ifsada karşı özgürlük ve adalet mücadelesi bağlamında bir sorumluluktur. Ancak bu tür taktik, konjonktürel ve görece özgürleşme ihtiyaçlarımız uğruna, bizi İslami kimlik ve ilkelerimizden uzaklaştıracak olan, stratejik hedefimize aykırı yöntemlerin peşine takılamayız. Her şart altında kendi özgün gündemimize yoğunlaşmak, İslami toplumsal dönüşüme yönelik çabalarımızı ve tevhid-şirk eksenli arınma ve ıslahat mücadelemizi taviz vermeden sürdürmek mecburiyetinde olduğumuzu asla unutmamalıyız. Kur’an nesli projemizi hayata geçirip ümmeti vahiyle yeniden inşa sürecini ısrarla sürdürmek ve ne pahasına olursa olsun tevhid gemimizi inşa etmeye devam etmek sorumluluğumuzu gündemimizden hiç çıkarmamalıyız.”

Tabii ki, kim vesile olursa olsun, gasp edilmiş bu hak ve özgürlüklerimizin iadesi halinde bunları alacağız ve halka daveti ulaştırmak için bu zeminleri kullanacağız. Ancak bu taktirde bile, tevhid ehli Müslümanların böyle bir değişimi sağlayan partiye meyletmesi, saflarında yer alması söz konusu olamaz. Menderes ve Özal dönemlerinde, muhalif halkın bu sebeple sistemle eklemlenmesi sağlanmış, daha önce gasp edilmiş bir takım özgürlüklerin iadesi üzerinden sistemin ömrü uzatılmıştır. Halbuki, sistemin 80 yıldır gasp ettiği haklarımızın bir kısmının, yine sistemin bir partisinin eliyle iade edilmesi sebebiyle bu partiden ve bu parti üzerinden sistemden razı hale gelmek, bu görece iyileşmeyi sağlayan parti üzerinden şirk sistemine eklemlenmek tevhidi imanla bağdaştırılamaz. Malımızın tamamını çalan hırsız, çaldıklarının bir kısmını iade edince, “Allah senden razı olsun” diyerek hırsıza şükran mı duyacağız? Tam tersine, çalınan hak ve özgürlüklerimizin tamamını elde edinceye kadar, şirk ve ifsadın hakimiyetini sona erdirip, bireysel ve toplumsal hayatımızın bütün alanlarına Allah’ın hükümleriyle ve adaletle hükmedilmesini temin edinceye kadar, fitne ortadan kalkıncaya ve tağuti sistem ve ideolojilerin Allah’ın kulları üzerindeki tahakkümü ve zorbalığı sona erinceye, insanların bu imtihan dünyasında kendilerini özgürce gerçekleştirebilecekleri özgürlük ve adalet vasatına kavuşmalarını temin edinceye kadar, tevhid-şirk eksenli İslami mücadelemiz, insanları karanlıklardan aydınlığa çıkaracak vahyin kurtarıcı mesajını yayma mücadelemiz sürecektir/sürmek zorundadır. İktidar ve ranttan pay kapmak yada kitlelerle bütünleşip “marjinallikten” kurtulmak adına, bizi biz yapan, bize değer, anlam ve şahsiyet kazandıran İslami kimlik, ilke ve akıdemizden tavize yanaşamayız. Bu tavizler karşılığında bütün dünyayı bize verseler bir değer taşır mı? Böyle zelil bir hayatı sürdükten sonra yaşamamızın bir anlamı ve değeri olabilir mi?

Asla Taviz Vermeden Takip Etmemiz Gereken Yol,
Peygamberlerin ve Islah Önderlerinin yoludur
İnsanlık, bilinen tarihi serüveninde cahiliyeyi üretti ve cahiliye ile kuşatılmış bir hayatı yaşamaya başladı. Peygamberlerin yolunun yolcusu olan muvahittler, her dönemde, bu cahili toplumları uyarmaya, vahiyle arındırmaya, ıslahata ve yeniden inşaya çalıştılar. Elhamdülillah, Rabbimizin lütfu ve muvahhidlerin samimi gayretleriyle bu tevhidi gelenek zinciri hiç kopmadı. Kopacak derecede zayıfladığı dönemler yaşanmasına rağmen, her dönemdeki, sadece Allah rızasını gözeten ve bu amacı, stratejik, vazgeçilmez, taviz verilmez bir hedef haline getiren vahiy şahidlerinin, Kur’an ahlakıyla ahlaklanan ve kulluk sorumluluğunu ihlasla kuşanan, Allah yoluna adanmış örnek ve öncülerin çabalarıyla hiç kopmadan devam etti. Bu sebeple, biz de bu yolun kutlu öncülerinin, Peygamberlerin, ıslahat önderlerinin, ihya ve ıslah çabalarını sürekli kılan muvahhitlerin yolunun yolcusu ve o zincirin son halkasını oluşturup bizden sonraki halkalarla bütünleşmesinin vesilesi olmaya çalışmalıyız. Bu hedefe kilitlenmek, bizim için çok büyük, çok önemli ve asla ertelenemez, vazgeçilemez bir sorumluluktur. Kimi gündelik olaylar, bir takım dünyevi hesaplar, çıkarlar, korkular ve kimi konjonktürel ihtiyaçlar, beklentiler bizi bu temel ve stratejik hedefimizden alıkoyamamalıdır. Şeytan ve dostları, tağuti sistemler ve müstekbirler, pek çok iğvalar, saptırma çabaları ve propagandalarla, korku ve yasaklara dayalı politikalarla, işkence, zulüm ve cezai tehditlerle veya dünyevi menfaatler dağıtıp dünyanın süslerine bağlanmaya, şehvetlerin peşine takılmaya tahrik ve teşvik ederek, toplumu Allah yolundan uzaklaştırmaya çalışabilirler. Ama bütün bunlara rağmen, ahiret, hesap ve kulluk bilinciyle, ne pahasına olursa olsun sırat-ı müstakıymde ayaklarımızı sabit tutacak onurlu bir direnişi sergilemeliyiz. Her şeye rağmen, esas gündemimiz olması gereken İslami kimlik ve değerlerimizi savunmaktan, vahye dayalı sahih bir din anlayışını oluşturup, Kur’an ahlakıyla ahlaklanmaktan ve bu kurtarıcı mesajın doğru şahitliğini yaparak yaygınlaşması için çaba sarf etmekten tavize asla yanaşmamalıyız.

Her şeye rağmen, bu tür sapma ve savrulmalara prim vermeyen ilkeli bir mücadele ve kirlenmemiş onurlu bir örneklikle, sahih bir din anlayışını ve doğru bir mücadele yöntemini, tevhidi geleneğin bugüne ait bir halkası halinde oluşturup gelecek nesillere emanet olarak bırakmaya dair çok samimi ve çok ciddi bir çaba göstermeliyiz. Bu uzun soluklu ve başka nesillere de geçerek devam edecek tevhidi yolculukta, Kur’an neslinin öncülüğünde, vahyin ölçüleri ile ümmeti yeniden inşa etmek bizim en temel programımızdır. Bu program, asla şaşmadan ve şaşırılmadan devam ettirilmesi gereken, kulluk ve ahiret bilincinin yönlendiriciliğinde ihlasla sürdürülmesi gereken bir programdır. Bizim projemiz, Allah’ın toplumsal yasası gereğince, içinde yaşadığımız topluma karşı sorumluluklarımızı yerine getirmeye, ilk Kur’an nesli örnekliğinde ve Resulün şahitliğinde bugünün Kur’an neslini yetiştirmeye ve bu neslin öncülüğünde toplumun özündekini tevhidi istikamette değiştirmesine vesile olmaya yönelik bir projedir. Rad süresi 11. Ayette beyan edilen Allah’ın sosyal yasasının işleyişinde üzerimize düşen sorumluluğu yerine getirmektir. Kur’an’ın mesajını, kendimizden başlayarak, önce kendi ahlakımızda örnekleyip şahitliğini üstlenerek diğer insanlara da taşıyıp, tebliğ, davet ve eğitim faaliyetlerimizle ve “emr-i bi’l maruf, nehy-i an’il münker” yükümlülüğünün gereğini yaparak, halkımızın da özündekini tevhidi istikamette değiştirmesine vesile olmak üzere yaygınlaştırmaktır. Rabbimiz, toplumları, halkları kendi kaderleri üzerinde söz sahibi kılarak şereflendirmiştir. Hiçbir sistem insanlara böyle etkin bir rol vermemektedir. Bütün beşeri sistemler bir avuç egemenin zorbalığı altında toplumları edilgenleştirmekte, baskıyla yönlendirmekte ve toplumlar sürü haline getirilmektedir. Kaderi üzerinde söz sahibi olmaktan çıkarılmaktadır. Yaratıcımız ise bütün insanların, bütün halkların, bütün toplumların kendi kaderleri üzerinde, özgür iradeleriyle söz sahibi olmalarını sağlayacak bir yasa vazetmiştir.

Rabbimiz bu yasasıyla sanki şunu demektedir: “Nasıl yönetilmek istiyorsanız öyle olun, siz nasıl olursanız ben size o yönetimi/sistemi takdir edeceğim. Nasıl yönetilmek, nasıl bir sistemle yönetilmek istiyorsanız, özünüzde var olanı o sistemin değer ve ölçülerine doğru değiştirin/dönüştürün, ben de size o sistemi takdir ederim. Ama bu tercihinizin hesabını ahirette vereceksiniz.” Allah bu yasası gereğince, bir nevi şunu söylemektedir; “İslam’la, Allah’ın hükmüyle, adaletle yönetilmek istiyorsanız, o zaman da Kur’an ölçüleriyle, tevhidi istikamette özünüzdekini değiştirin ki, ben size İslamı takdir edeyim”. Yani İslam bir toplumu yönetecekse, toplum, Allah’ın hükümleriyle (adaletle) hükmedilen bir toplum haline gelecekse, bunun yolu sadece bu yasadan, yani özündekini tevhidi istikamette değiştirmesinden geçmektedir. Başka bir yol ve yöntem yoktur. Bütün peygamberlerin uygulaması da işte bu yasa ve yöntem dahilinde cereyan etmiştir. Bu sebeple, içinde yaşadığımız toplumu zora, şiddete dayalı yöntemlerle değiştiremeyiz, beşeri sosyalist, Kemalist ve faşist ideolojilerin baş vurdukları böyle bir yöntemi takip edemeyiz. İnsan ve toplumları baskıyla, şiddet kullanarak değiştirmeye teşebbüsü, Rabbimiz bize yasaklamıştır. Dinde zorlama yoktur. Toplum kendisini bozduğu, özündekini menfi istikamette değiştirdiği için bu hale düşmüştür. O halde bugün de kurtuluş, özündekini, gönüllü olarak olumlu anlamda, tevhide, Kur’ana doğru değiştirmekten geçmektedir. Bu değişim yaşanmadığı ve İslami yönetime müstehak hale gelinmediği sürece asla toplumun durumu değişmeyecektir. Ne yaparsanız yapın, nereyi ele geçirirseniz geçirin, toplum müstahak olmadıkça adaletle yönetilmeye, Allah’ın hükümleriyle hükmedilmeye, Nuh (s) döneminde olduğu gibi 950 yıl geçse de, İslami adalet sistemi asla gelmeyecektir. Ama toplum özündekini tevhide doğru değiştirirse, Mekke’de 23 yılda, Medine’de ise 10 yıl gibi çok kısa bir zamanda gerçekleştiği gibi, İslam devletinin, İslam sisteminin kurulması, çok kısa sürelerde de mümkün olabilecektir. Yani toplumun davete icabet edip, özündekini vahyin ölçüleriyle değiştirmesi, samimiyetle ve gönüllü olarak Allah’a teslim olmayı tercih etmesi gerçekleştiğinde, yasa hemen sonuç vermekte ve Allah İslami sistemi takdir etmektedir. Evet toplum özündekini süratle değiştirirse süre çok kısalabilir, ama değiştirmezse, davete icabet etmezse, cahiliyede direnirse o zaman da yüzyıllara ulaşabilir. Onun için bizim yapmamız gereken şey başka yöntemlere takılmamak, Allah rızası için kendi gündemimizle meşgul olmaktır. Bu sebeple, sadece davet, tebliğ, emri bil maruf, eğitim ve vahyin şahitliği konularında yoğunlaşmalı, vahyin ölçüleri içerisinde toplumun doğru bir istikamette, tevhidi bir istikamette, şirkten tevhide doğru, tağutlardan Allah’a doğru hicret etmesine, kendisini değiştirip dönüştürmesine vesile olacak hayırlı katkılarda bulunmalı ve toplumsal sorumluluğumuzu yerine getirmeliyiz.

Ancak zorba oligarşiler, Allah’ın bu yasasını engellemek üzere birçok provokasyonlar, baskılar, darbeler yaparak, şiddeti kullanarak toplumun iradesinin özgürce tecellisini engellemeye çalışıyorlar. İşte biz toplumların, halkların özgür olmasını isterken, Allah’ın bu yasası gereğince kendi kaderleri üzerinde söz sahibi olmalarını istemiş oluyoruz. Toplum dilerse İslamı seçer, dilerse başka bir inanç yada ideolojiyi seçer ve karşılığına da katlanır. Ama halklar, bir dayatma, kuşatma, baskı, darbe, silah ve şiddet olmaksızın özgürce tercihlerini yapabilmelidirler. Neye müstahak olurlarsa onunla yönetilecekler, kimsenin bir şey demeye hakkı olmaz, herkes ve her toplum kendi tercihlerinin hesabını Allah’a verecektir. Biz işte bu zorbalığın kalkmasını ve halkların kendi kaderleri üzerinde özgürce belirleyici olmasını istiyoruz. Her düşünce, her din ve ideoloji, barış ortamında ve özgür şartlar içerisinde kendisini insanlara anlatabilmeli. Ve insanlar da tercihlerini istedikleri yönde özgürce kullanmalı, özünde hangi değişimi yaşarsa, özünü hangi istikamette dönüştürürse Allah’ın vadi gereği o sistem takdir edilecektir. İşte vahyin ölçüleriyle ve Peygamberi örneklikle ortaya konan bu toplumsal değişimi esas alan yöntemde tebliğ, davet, eğitim, şahitlik, adalet ve merhamet ile güzel ve hikmetli üslup öne çıkmaktadır.

Bir ülke dışarıdan bir saldırıya uğramışsa, işgale muhatap olmuşsa, Afganistan, Irak, Çeçenistan ve Filistin’de olduğu gibi, o zaman o bölgenin onurlu insanlarına ve Müslümanlarına bu zalim emperyalist güçlere karşı silahlı mücadele de kaçınılmaz bir sorumluluk haline gelir. Ancak bir toplum kendi özündekini yüzyıllar süren süreçte değiştirip bozduğu için gayri İslami bir sisteme ulaşmışsa, o toplum, zor ve şiddet kullanılarak değil, merhametle, güzel ve hikmetli bir üslupla yapılacak kurtarıcı ve tavizsiz bir davetin, tebliğin ve eğitimin öne çıkarılmasıyla ıslah edilebilir. Bozulmuş, şirke bulaşmış olan toplum, net ve açık bir tebliğin yaygınlaştırılması suretiyle, bu sefer de özündekini vahyin ölçüleriyle değiştirmesine vesile olunarak İslami bir toplum haline dönüştürülebilir. Hiçbir Peygamber, içinde yaşadığı toplumu zor kullanarak, silaha ve şiddete baş vurarak yada dağa çıkıp toplumuna saldırarak değiştirmeye kalkışmamıştır. Tam tersine, egemen şirk yönetimlerinden, “Allah’ın yardımı ne zaman” diyecek hale gelene kadar darlandıkları büyük eziyetler, zulümler, işkenceler, ekonomik ve sosyal boykotlar gördükleri halde, toplumun içinde kalmaya, muhatap oldukları zulmü de ifşa ederek, bu mazlumiyet zemininde topluma vahyin şahitliğini yapmaya, kurtarıcı ve karanlıklardan aydınlığa çıkarıcı mesajı topluma taşımaya ısrarla devam etmişlerdir.

Bu Kutlu Yolda Marjinallikle Suçlanmak Bizi Yıldırmamalı

Toplumun Özündekini Tevhidi İstikamette Değiştirmesine,

Ancak İlkeli ve Tavizsiz Davetçiler Vesile Olabilirler

Bir toplum özündekini vahiyle, vahyin ölçüleriyle değiştirip, doğru istikamette bir arınmayı ve yeniden inşayı gerçekleştirip, daha özgür ve daha adil bir sistemle yönetilmeye müstahak olana kadar bu çürüme, yozlaşma, kokuşmuşluk ve şirk düzeni sona ermeyecektir. Bu toplum müstehak olmasa böyle bir sistem geçerli olmaz. Önce toplum olarak kendimizi değiştirmemiz gerekiyor. Özümüzdekini fıtri ve vahyi değerler istikametinde değiştirip, daha adil, daha özgürlükçü, insan haklarına daha saygılı, daha insani ve hukukun üstünlüğünün gözetildiği adil bir sisteme müstehak olmadığımız sürece, bu sistem devam edecektir. O halde biz, kendi gündemimizle uğraşmalıyız. Artık, sistemin içerisindeki birtakım araçlarla oyalanmayı bırakmalıyız. Hükümete kim gelirse gelsin iktidar oligarşidir. Hangi parti gelirse gelsin, askeri bürokratların dediği kuraldır, kanundur, anayasadır. Askerin ve resmi ideolojinin bağımlısı olan yargının dediği kuraldır, anayasadır. Askeri bürokratlarca kolayca yönlendirilen, brifinglerle, muhtıralarla yönlendirilen yargı ne derse o yasa ve anayasa olur ve mevcut yasa ve anayasa hükümleri o istikamette değiştirilmiş sayılır. Yargıya da, askere de asla yasa ve anayasa işlemez. Biz Müslümanlar kendi yolumuza, sırat-ı müstakime, özgün gündemimize kilitlenmeliyiz. Allah’ın yolunda, dosdoğru bir duruş ve yürüyüşle, İslami kimlik ve ilkelerin belirleyiciliğinde, onurlu bir şahsiyeti ve İslami kimliği dosdoğru temsil eden doğru bir şahitliği gerçekleştirmeliyiz ve bunu, ölüm bize gelene kadar ısrarla sürdürmeliyiz.

Eğer bir gün adalet sistemi kurulacaksa, eğer İslami kimlik ve değerler toplumsal hayatta belirleyici hale gelecekse, İslami ahlak ve hukuk ölçüleri içerisinde adil bir sistem bir gün doğacaksa, buna vesile olacak etkili adımları, ancak ve sadece, ilkeli, onurlu ve dininden tavize yanaşmayan Müslümanlar atacaklardır. O halde biz, ilkeli, tutarlı, onurlu Müslümanlar olmanın, İslami kimlik ibrazında sonuna kadar tavizsiz direnmenin yolunu bulmalıyız. Vahyin belirlediği, Resulün örnekleyip şahitliğini yaptığı İslami ölçü ve ilkelerimizi yeniden gündemimize alıp, halimizi sorgulamalıyız. Bir an önce yeniden tevhidi istikamete yönelip yanlışlardan dönmeli, tevhidi duruş ve yürüyüşü bir gençlik heyecanı, bir geçici hal olmaktan çıkarıp sürekli hale getirmeli, Allah’ın ipine topluca sarılıp, Allah yolunda ısrarlı olmayı başarmalıyız.

Yukarıda anlattıklarımız bir daha ortaya koyuyor ki, sistemin araçlarıyla, sistemin ilkelerine bağlı kalarak sistem değiştirilemiyor. Tam tersine kendi kimlik, ilke ve akıdelerini terk ederek sistem içine giren pragmatik yöntemlerle doğru sonuçlara varılamadığı gibi, bu tür yöntemleri izleyenler inandıkları gibi yaşamayı terk ettikleri için zamanla yaşadıkları gibi inanmaya başlıyorlar. Sistemin ilke ve değerlerini kendi inanç ve ilkelerinin yerine ikame edecek sonuçlara ulaşıyorlar. Bu yöntemle özgün kimlik ve ilkeler öğütülüp, değerler alanında büyük ve derin bir erozyon yaşanırken, başlangıçta umulan ve vaat edilen adalet, hak ve özgürlüğe de asla ulaşılamıyor, bundan sonra da ulaşılamayacak. Bunu kafamıza koymamız gerekiyor. Allah’ın yoluna ve Allah’ın sosyal yasasının gereği olan toplumsal değişimi hedefleyen yönteme dönülmesi gerekiyor. İktidar hırslarıyla seküler partilerin peşinde koşanların akıbetleri ortada dururken, böylesine zelil durumlara düşmektense, İslami kimliği böylesine harcamaktansa, böylesine dejenerasyona, yozlaşmaya yol açmaktansa, Allah için İslami kimlik ve ilkelere sadakat gösteren bir çizgide, Allah yolunda ısrar etmek gerekiyor. Her şartta, ısrarla Vahyin şahitliğini yapmak, tıpkı Peygamberimizin bize yaptığı şahitlik gibi, insanlara güzel örneklik oluşturmak, halimizle ve kalimizle, yaşayarak, Kur’an’ın ahlakiyle ahlaklanarak insanlara vahyin kurtarıcı mesajını taşımak gerekiyor. İslamilik iddiası altında, zelil ve tutarsız durumlara düşmeden, insanlara güzel örneklik sunmamız gerekiyor. İslam’ın karanlıklardan aydınlığa çıkarıcı mesajını, eğitim ve tebliğ çalışmalarıyla, merhamet, adalet ve hikmetle topluma taşımamız gerekiyor. İslami kimlik ve ilkeler, dosdoğru bir içerikle ve onurlu, ilkeli bir temsille topluma ulaştırıldığında, eğer toplum da davete icabet ederek tevhidi istikamet doğrultusunda kendini değiştirirse, işte o zaman da Allah vaadini yerine getirecek, tevhid ve adalet sistemine layık olan toplumun durumunu değiştirerek, tevhid ve adalet devletini takdir edecektir. Vallahi ondan önce, sahici bir adalet sistemi asla gelmeyecektir. Çünkü Allah’ın yasası bu değişimi şart koşmaktadır. Nasıl ki, belli şartlarda yağmur yağarsa, nasıl ki belli şartlarda kar yağarsa, toplumsal belli şartlar oluştuğu zaman da Allah toplumun durumunu değiştirecektir. O zaman geliniz biz işimize bakalım. Biz İslami gündemimize dönelim. Biz Kur’an’ın belirleyiciliğinde, vahyin ışığında Rasulullah (s)’in ve bir avuç arkadaşının Mekke’de oluşturdukları o ilk Kuran neslinin örnekliğinde, Allah için dosdoğru bir istikamette yürümeye çalışalım. Ölüm bize gelene kadar asla taviz vermeyen, asla geri dönmeyen, asla sinmeyen, yorulmayan ve yılmayan, haklı olmanın ve hakkı temsil etmenin getirdiği büyük güçle hakkı haykırmaya ısrarla devam edelim.

Biz Müslümanlara yakışan, çok kısa olan dünya hayatının süslerine kapılarak, makam, mevki, kredi, ihale uğruna İslami kimlik ve ilkelerden taviz vermek, dünyevileşmek değil, ne pahasına olursa olsun ve hangi şart altında olursak olalım, yaratılış gayemize uygun davranmak, sadece Allah’a ibadet etme bilinciyle, Kur’an’ın aydınlatıcı ve inşa edici mesajını halkımıza ve tüm dünya insanlığına taşıyarak, tevhid, adalet ve özgürlük mücadelemizde ısrarcı olmaktır. Evet biz, her şartta ve her durumda işimize bakmalıyız, kulluk eksenli tevhit, adalet ve özgürlük mücadelemizi sürekli kılarak, kendimizden başlayarak, toplumumuzu ve ümmetimizi vahyin ölçüleriyle yeniden inşa etme projemizi sürdürmeliyiz. Bizim kulluk eksenli bir hayat tasavvurumuz ve yine kulluk eksenli bir mücadele yöntemimiz var. İktidar ve dünya eksenli hayat tasavvuru ve mücadele yöntemleri, pragmatizmin çürütücü etkisiyle ilkesizliğe yol açarken, insanların, İslami kimlik ve ahlaki değerler alanında bile iktidar olma yada iktidarda kalma uğruna büyük tavizler vermesine sebep olurken ve üstelik iktidar eksenli siyasi parti yöntemi gayri İslami resmi ideoloji ilkelerine bağlılık şartına bağlanmışken, bir Müslüman’ın böyle bir batıl alanda, batılı benimsediğini ifade ederek rol üstlenmesi düşünülemez. Biz köklü siyasal sistem değişimlerinin ancak uzun ve yorucu bir mücadeleyle gerçekleşebilecek sosyal bir dönüşümün sonucu olarak Allah tarafından taktir edileceğini öngören ilahi yasaya inanmaktayız. O halde bu yasa gereğince bizim irademize bırakılan toplumsal dönüşüm üzerinde yoğunlaşmalıyız. Bu sebeple, merhamet, adalet ve kulluk görevimiz gereğince üzerimize düşen tebliğ, davet, eğitim ve şahitlik sorumluluğumuzu ciddi ve yaygın projeler haline getirip, uzun soluklu bir mücadeleyle uygulamaya koymalıyız. Böylece, toplumun özündeki cahili değerleri tevhidi olanlarla değiştirmesine vesile olmalıyız.

İlk Kur’an nesli misali bir Kur’an nesli inşa etmek üzere, ölüm bize gelene kadar, Kur’an’ı ve Resulün (s) güzel örnekliğini rehber edinen kitap eksenli sahih bir mücadeleyi tavizsiz sürdürmeliyiz. Allah yolunda istikameti bozmadan, din konusunda asla uzlaşmadan ve tavize yanaşmadan yürümeliyiz. Bu uzun soluklu yürüyüşümüzü azimle, bıkmadan, usanmadan yılmadan devam ettirmeliyiz. Ancak böylece vahyin şahitliği, hakkı tavsiye, Kur’an’la cihad ve topluma yönelik tebliğ, ıslah ve tevhidi inşa sorumluluğumuzu hakkıyla yerine getirebiliriz. Bu sebeple İslami kimlik ve ilkelerimize zarar verecek batıla ait yollara bulaşarak vahyin arı duru mesajını bulandırma vebalini yüklenmemeliyiz. İmanımıza zulüm bulaştırmaktan büyük bir duyarlılıkla kaçınmalıyız. “Şer” ile yine şerden bir şube olan “ehvenişer” arasındaki tercihle kendimizi sınırlandırarak, “ehven”i tercih dışı bırakan ilkesizliklerden ve gayri İslami yöntemlerden uzak durmalıyız. Geleneksel ve modern cahiliyenin etrafımıza ördüğü surları yıkarak, tüm cahili kuşatmaları aşarak, halkımızı zulumattan nura, karanlıklardan aydınlığa sıçratacak tevhidi mücadeleye adanmalıyız. Allah’ı hakkıyla takdir eden, Kur’an’ı hakkıyla okuyan, Allah’tan hakkıyla korkup takvayı hakkıyla kuşanan ve Allah yolunda hakkıyla cihada adanan, “Kur’an’la cihad”ı hiç terk etmeyen onurlu bir mücadeleyi sürekli kılmalıyız. Böylece, başka yollarda dünyevi çıkarları hedeflemek, hesabını mutlaka vereceğimiz ömrümüzü batıl alanlarda harcamak yerine, vahyin şahitliğini yapıp Kur’an’ın ahlakıyla ahlaklanarak her şeyimizi Allah yolunda harcamalı, örnek ve tavizsiz bir mücadeleyle, sahih bir din anlayışını ve tevhidi bir mücadele yöntemini sahih bir gelenek olarak gelecek nesillere bırakmanın bilinci içinde davranmalı ve sadece Allah’ın rızasını hedeflemeliyiz.

Toplumu Doğru İstikamette Dönüştürecek,

Yüreklendirici ve İlkeli Örneklikler oluşturmalıyız

Tabii ki, Kemalist sistemin yaptığı bunca zulüm, sömürü ve talanla, hegemonyasını sürdürebilmek için estirdiği şiddet ve terörle oluşturduğu “korku krallığı” yıkılmadan, böyle bir toplumsal dönüşümün önündeki en büyük engel “korku” olacaktır. Bu bakımdan yapılacak ilk şeylerden biri de işte bu “korku krallığı”nı yıkacak ve halkı yüreklendirecek çabaları göstermektir. Mazlum kitlelere, kendilerinin korkacak hiçbir durumlarının olmadığı, böyle zelil yaşamaktansa bazı bedelleri ödemeyi göze alarak izzetli ve onurlu yaşamaya talip olmanın önemi örneklenerek anlatılmalıdır. Gerçek korkması gerekenlerin korku krallığının banisi olan bu zalimler olduğu, halkın korku halini üzerinden atması ve milyonlarcasının meydanları doldurarak itiraz eden, sorgulayan, haklarını ve özgürlüklerini talep eden, zulmün, sömürünün hesabını soran bir tavır sergilemesi halinde işte bu zalimlerin korkacağı ve kaçacak delik arayacağı, halkımıza anlatılmalıdır. Bu amaçla, halkı eğitecek ve muhalefet bilincini kazandıracak sivil alanlardaki çabalar öne çıkarılmalı, korku krallığının temellerini sarsacak sivil muhalefet ve şiddete başvurmayan direniş örneklikleri yaygınlaştırılmalıdır. Bu mazlum kitlelere, memleketin sığınmacıları değil esas sahipleri olduğu bilinci ve öz vatanında özgürce, insanca ve Müslümanca yaşamaya haklarının bulunduğu, gasp edilmiş bulunan bu haklarını mutlaka alacaklarının özgüveni kazandırılmalıdır.

Zulumattan nur’a doğru gerçek ve köklü bir değişimden yana olan biz Müslümanlar ise, hangi şart altında olursak olalım, içinde yaşadığımız toplumun özündekini tevhidi istikamette değiştirmesine vesile olacak, adalet, merhamet ve hikmeti esas alan tebliğ ve eğitim çalışmalarımızı ve bunlara paralel olarak yürütmemiz gereken hak ve özgürlük mücadelemizi kapsayan ciddi ve kuşatıcı projelerimizle, halkımızın ufkunu ve önünü açmaya gayret göstermeliyiz. Tabii ki, toplumun tevhidi ölçü ve değerler istikametinde dönüşümüne vesile olmak iddiası taşıyanların, (ki her Müslüman aynı zamanda böyle bir iddianın da sahibi olmak mecburiyetindedir), topluma taşımak istedikleri değerleri, öncelikle kendileri yaşayarak ahlak edinmeleri, bu değerlerden taviz vermeyen tutarlı örneklikler oluşturmaları vazgeçilmez bir gerekliliktir. Bu anlamda bir temsil sorumluluğu olan Müslüman davetçilerin, batının seküler kültürünün ürettiği ideolojik boyutlu modern siyasal ve sosyal kavramlarla kendilerini tanımlamaları ve topluma tebliğ ettiklerini kendi hayatlarında yaşama tutarlılığını göstermemeleri halinde bu temsil doğru bir biçimde gerçekleşemeyecek ve bu örneklere bakarak toplumda meydana gelecek dönüşümün istikameti de, batının modern kültürüne doğru sapma riskini taşıyacaktır. Bu tür ilkesiz ve tutarsız temsiller, davete muhatap olanların kafalarının karışmasına ve dinin anlaşılmasında zaaflara sebep olduğu gibi, zamanla bu yanlışı tercih edenlerin de şahsiyet ve inançlarında dejenerasyona, ilke ve değerler alanında büyük bozulma ve sapmalara da yol açmaktadır. Pek çok aydın, entelektüel ve akademisyen maalesef bu yanlış yolda, ilkesiz, istikrarsız, tutarsız bir duruşla, düşünce ve amellerinde zikzaklar çizen kötü örneklerden olmayı tercih ederek, hem kendileri dünyevileşip savruldular, büyük değişimlere uğradılar, hem de Allah’ın dininin mesajının kirlenmesine; modern bid’atlere bulaştırılmış, hak-batıl karışımı eklektik din anlayışlarının üremesine ve tevhidi toplumsal dönüşümün gecikmesine sebep oldular.

Egemen şirk sistemi ile uzlaşıp, bütünleşerek, ikbal ve çıkar uğruna iktidar eksenli hayat tasavvuruna savrulanların pragmatizmi ile İslami kimlik ve ilkeler az pahaya satılarak belki yönetime gelinebilir, sultadan ve ranttan pay da kapılabilir, ama Allah’ın rızasına ve İslami adalet sistemine kesinlikle ulaşılamaz. Nitekim bu yöntemle birileri, hem de büyük bir ekseriyetle seçim kazandıkları halde ülkeyi şirk hükümleriyle yönetmeyi sürdürerek egemen zulme ortak olmaktan başka bir şey yapamıyorlar. Üstelik İslami kimlikle alakalı neleri varsa onları da atmaya, İslam’la hiçbir ilişkilerinin kalmadığını ispata çalışıyorlar. Hatta siyasi çıkar uğruna ahlaki ve adil olanı feda etme pragmatizmi ile İslami kimi değerleri de saptırarak kendi batıl konumlarına uydurmaya çaba sarf ediyorlar. Böylece İslami bir sistem iddiaları olmadığı halde, kurumsal olarak tamamen İslam’ın dışında durmalarına rağmen, bireysel olarak İslam’a nispet edilmeleri sebebiyle üstelik İslam’ın mesajının tahrif edilmesine de sebep oluyorlar. Her Müslümanın, bu gayri İslami yöntemlerin peşine takılmadan önce kendisine sorması gereken soru şu olmalı: Amaç, şirk sistemiyle de olsa ülkeyi illa kendisini İslam’a nispet eden kadroların yönetmesi midir? Bu Müslüman kadroların yönetiminde şirk sistemi içinde kalarak ulaşılacak şey en fazla, görece bir özgürleşme ve bir miktar da zenginleşmedir. Farz edelim ki, şu kısacık dünya hayatımız için bunlar elde edildi, peki bu imtihan dünyasında İslam’ın ve Kur’an’ın bizden istediği şeyler ne olacak? Müslüman kadrolar hükümet olup, görece bir özgürleşme ve zenginleşme sağladıklarında İslami bütün iddialarımız ve Kur’an’ın hükümleri rafa mı kalkacak? Görece bir özgürleşme ve zenginleşme uğruna, taktik ve konjonktürel özgürleşme ihtiyacımızı gidermek için, bizi biz yapan, bize şahsiyet, kimlik ve imanımızı kazandıran temel ilke ve değerlerimizi, yaratılış gayemiz olan “sadece Allah’a kulluk” anlamındaki stratejik hedefimizi feda edebilir miyiz?

O halde hedef, illa ve her şeye rağmen Müslüman kadroların yönetmesi değil, evet Müslüman kadroların, ama mutlaka İslami hükümlerle ve adaletle yönetmesi olmalıdır. Müslümanın siyasal alandaki hedefi, kulluk eksenli bir hayat tasavvuru içinde, sadece Allah’a kulluk yaparak, O’nun rızasını kazandıracak tavizsiz İslami mücadele ile toplumsal dönüşüme vesile olarak, Allah’ın hükümlerine dayalı İslami adalet sisteminin gelmesine zemin hazırlamak olmalıdır. Doğru ve sahih bir din anlayışını topluma taşıyabilmek için, toplumun vahyin belirleyiciliğine, tevhidi akideye doğru dönüşümüne vesile olabilmek için, öncelikle hiçbir şartta ve hiçbir gerekçeyle taviz verilmemesi gereken ve değiştirilemez, terk edilemez vahye dayalı temel ilke ve değerlerde ısrar eden, vahyin şahidliğini adil ve emin bir kimlikle ortaya koyan davetçi kadrolara ihtiyaç vardır. Kendilerini özgün İslami kavramlarla tanımlayan, bu durumdan bir eziklik ve kompleks duymayan, vahyin getirdiği kavram, ilke ve değerleri eylem ve söylemlerine egemen kılmaktan ve bunları bıkmadan usanmadan yaşayıp, topluma taşımaktan usanmayan ve utanmayan, tam tersine onur duyan şahsiyetli Müslümanlara ihtiyaç vardır. İstikrarlı, zikzak çizmeyen düşünce seyri ve süreklilik arzeden çabalarıyla istikametini bozmadan yürüyen örneklerin çoğalıp yaygınlaşmasına ihtiyaç vardır. Egemen şirk sistemi ve kurumlarıyla uzlaşmaktan, bütünleşmekten uzak duran, dünyevileşmeye pirim vermeyen, bedeli neyse ödemeyi göze alarak, köklü bir inkılapla tevhidi toplumsal değişimin gerçekleşmesi için çaba göstermekte ısrarcı olan, Müslüman aydın, entelektüel ve akademisyenlere ihtiyaç vardır. Toplumun örnek alacağı, emanete riayetkâr, doğru sözlü, ahde vefalı, iffetli, izzetli, adil, emin ve güvenilir Müslüman şahsiyetlere ihtiyaç vardır. İnandığı değerleri, hiçbir dünyevi menfaat karşılığında satmayan, akidesini ve ilkelerini hiçbir korku ve endişe ile terk etmeyen muvahhidlere ihtiyaç vardır.

Eğer tevhidi toplumsal dönüşüm ve inkılap bir gün gerçekleşecekse, bu, ancak böyle ilkeli, tutarlı, ahlaklı ve şahsiyetli müminlerin aynı temel değerlerin, aynı Hak mesajın davetini yaymaktaki samimi, ısrarları ve süreklilik arz eden istikrarlı şahidlikleriyle gerçekleşebilecektir. Tıpkı su damlalarının aynı noktaya istikrarlı, ısrarlı ve süreklilik arz eden, planlı ve disiplinli vuruşlarının en sert kayaları bile zamanla delebilmesi gibi, ancak, ilke ve değerlerini koruyarak yapılacak şahsiyetli bir İslami davetin, örgütlü, planlı, ısrarlı, istikrarlı, sürekli, ilkeli ve tavizsiz bir biçimde topluma götürülmesi de bir gün o toplumun dönüşümüne vesile olabilecektir. Bir toplum eğer davete icabet edecekse, bunun, peygamberlerin örnekliğinde ortaya konan yolu işte budur. Yani şiddeti esas alan değil, merhameti, hikmeti ve güzel örnekliği esas alan davet ve eğitim yöntemidir. Tabii ki bu yöntem; kulluk eksenli bir hayat tasavvuru içinde, uzun soluklu bir yürüyüşe dayanmayı; sabredip direnmeyi, çabuk bıkmamayı, yılmamayı, sürekli yeni umutlar yeşertecek güçlü bir moral, irade ve azmi; risk almayı, bedel ödemeyi göze alan bir yürekliliği; şahsiyetli bir dava adamlığını, davasına ve dava arkadaşlarına karşı güçlü bir sevgi ve bağlılığı, davası ve dava arkadaşları için samimi bir yardımlaşma ve fedakarlık duygusuna sahip olmayı gerektirmektedir.